In de slaperige indianenreservaat Wind River, waar indianen en blanken met elkaar samenleven, stuit jager Corey Lambert (Jeremy Renner) op het ontzielde lichaam van een tienermeisje. Alhoewel wij op dat moment nog niets van Corey weten, wordt direct duidelijk dat de vondst oud zeer oproept. Er zit Corey iets dwars. Zijn partner ziet dat ook. Later zal blijken met welke pijn Corey rondloopt. Eerst wordt vanuit de FBI Jane Banner (Elizabeth Olson) naar het dorpje gestuurd om onderzoek te doen. De dorpelingen moeten weinig hebben van de buitenstaander die hun wereld binnendringt. Wie is zij?

Waarom komt zij zich met hun zaken bemoeien? Jane doet haar best zo diplomatisch mogelijk te werk te gaan, de weerstand is zo sterk dat zij er genoeg van krijgt. De FBI gaat echt geen andere mensen naar Wind River sturen, de dorpelingen zullen het met haar moeten doen. Sheriff Ben (Graham Greene) speelt voor bemiddelaar en probeert de lieve vrede te bewaren. Dat lukt, maar met moeite. Uiteindelijk slaan Corey en Jane de handen ineen om de zaak op te lossen. Alhoewel Corey het liefst zijn jachtroutines oppakt, roept het verkrachtte en vermoordde tienermeisje iets op uit het verleden. Iets dat hij voor eens en altijd een plekje wil geven.

De plot van Wind River is de sneeuwlaag die Corey’s trauma bedekt. Gaandeweg smelt die sneeuwlaag weg en weet Corey dat hij de pijn moeten ervaren. Als hij de ouders van het tienermeisje inlicht, is er een glimp van dat besef te zien. Hij probeert de vader, Martin (Gil Birmingham), zo goed mogelijk te troosten, maar waarschuwt hem ook dat het verlies van een kind te indringend is om er helemaal overheen te komen. Op dat moment slikt Corey zijn eigen tranen weg. Prachtig, hoe de emoties onbenoemd blijven maar wel zichtbaar zijn.

In Wind River zijn de personages overgeleverd aan de genadeloze kou die hun longen kapotmaken zodat ze verdrinken in hun eigen bloed.

Net zo knap is hoe Taylor Sheridan zijn personages van grijstinten voorziet. Niemand is zwartwit, puur goed of slecht. Het moment dat Corey tegenover de boosdoener staat verschrompelt deze man in de sneeuw. Ik voel iets van sympathie voor deze kerel. Het is een zielig, weerzinwekkend mannetje, maar ook een mens. Hij heeft bloed aan zijn handen, hij verdient een menselijk proces. Heeft Corey wel zo rechtvaardig gehandeld, vraag ik mij nadien af.

Minder subtiel is de flashbackscène waarin wordt getoond wat er met het tienermeisje is gebeurd. De sfeer slaat vrij radicaal om en ook de motivatie is twijfelachtig. Direct na die scène volgt een geweldsuitbarsting. Persoonlijk vond ik dat erg bevredigend, verteltechnisch wrong het een beetje. Ik kon er tot op zekere hoogte in meegaan, het was niet helemaal overtuigend. Had die personages meer schermtijd gegeven, denk ik dan. Nu lijken ze er met de haren bijgesleurd en moeten we erg snel een hekel aan ze hebben.

Ook opvallend is dat Sheridan ons op het einde nog informeert over de lotgevallen van vermiste indiaanse vrouwen. Er zijn namelijk geen statistieken beschikbaar over hoeveel er zijn vermist. Van elke andere demografische groep zijn cijfers verzameld, maar niet over hen. Het is dus onbekend hoeveel indiaanse vrouwen verdwenen zijn.

Het doet ergens denken aan die andere sneeuwthriller, Hold the Dark.

Het is nobel dat Sheridan dit vermeld, ik vind de boodschap ook verwarrend. Was dat de bedoeling van Wind River, om ons met de neus op de feiten te drukken? Wil Sheridan iets zeggen over dit onderwerp? Ja, Wind River gaat ook over de lotgevallen van de indianen, maar is dat nu echt zo’n overheersend thema dat het een eigen tekstblok verdient? Het heeft een merkwaardig prekerig toontje en dat lijkt mij niet de bedoeling.

Ach, het zijn smetjes. Alles bij elkaar opgeteld is Wind River een akelige psychologische thriller over rouw en wraak waarvan de kilte langzaam in je botten trekt. Het doet ergens denken aan die ander sneeuwthriller, Hold the Dark. Ook dat was een ijskoud drama met de nadruk op gemankeerde personages. Die film sneed dieper en flirtte met esoterie, het bevatte diezelfde neerslachtigheid en ging ook over de mens in de grillige natuur. In Wind River zijn de personages overgeleverd aan de genadeloze kou die hun longen kapotmaken zodat ze verdrinken in hun eigen bloed. Leuk is anders. Maar het levert wel een steengoeie film op.

Regie: Taylor Sheridan. Met: Jeremy Renner en Elizabeth Olson