Ik ben een ongeduldige kijker die het liefst vanaf de eerste scène weet waar het verhaal over gaat. Als het iets langer duurt voor de regisseur de plotstukjes aanreikt is het ook prima, het moet niet te lang duren. Zoiets dreigt te gebeuren met The Lost Daughter, de laatste bioscoopfilm die ik kon meepikken voor de nieuwe lockdown. Maggie Gyllenhaal (de oudere zus van) staat voor het eerst in haar carrière achter de camera en neemt de roman van Elena Ferrante als uitgangspunt. Leda (Olivia Colman) is op vakantie. Ze huurt een vakantiehuisje en geniet van de zon en het strand.

De ontspanning wordt ruw onderbroken met de komst van een zeer aanwezige familie. Een vrouw van deze groep, Callie (Dagmara Dominczyk), vraagt Leda of zij even een andere strandstoel kan pakken. Dan kan de familie namelijk bij elkaar zitten. Tot haar frustratie antwoord Leda dat zij nergens naartoe gaat. De boel wordt gesust en Callie komt het uitpraten, de opgeroepen spanning zal The Lost Daughter niet meer verlaten.

Die spanning draagt een deel van de film, er ontbreekt nog sturing. Pas als de dochter van Nina (Dakota Johnson), die ook bij de luidruchtige familie hoort, haar pop verliest, komt Gyllenhaal met een koers. Leda vindt de pop in het zand, stopt hem in haar tas en neemt hem mee naar huis. Het speelgoed is de katalysator voor een reis naar het verleden, toen Leda nog een jonge moeder was.

The Lost Daughter behandelt een gevoelig onderwerp en krijgt zo een breekbaar karakter.

Haar jonge versie wordt gespeeld door Jessie Buckley en worstelt met de opvoeding van twee meisjes. Leda’s relatie met partner Joe (Jack Farthing) begint af te koelen. Op een werktrip ontmoet zij de charmante professor Hardy (Peter Skarsgaard), die haar de aandacht geeft waar zij zo naar verlangt. De affaire leidt tot een beslissing met verregaande gevolgen. Op dat moment kon Leda niet anders, nu knaagt de spijt.

In het heden worden Leda en Nina aan elkaar gespiegeld. Is Nina een toekomstige Leda? Of zal Leda haar juist beletten om dezelfde fouten te maken? Net als Leda destijds hunkert Nina naar aandacht, liefde, intimiteit. De verantwoordelijkheid voor haar dochter drukt ook zwaar op haar schouders. Callie is als veertiger zwanger van haar eerste kind. Zal haar levenservaring zorgen voor een betere moeder kind relatie? The Lost Daughter behandelt een gevoelig onderwerp en krijgt zo een breekbaar karakter.

Ik vind The Lost Daughter ook een tikje ondoorgrondelijk. Dat heeft alles te maken met Leda’s vreemde handelingen. Zij kan niet eens zeggen waarom zij de pop gijzelt en dat vind ik makkelijk. Het houdt verband met haar eigen dochters, had dit niet uitgesproken kunnen worden? Moet er iets duidelijk worden uit haar daad? Zegt het iets over haar als persoon? Er speelt van alles onder het strandwater, maar wat?

Ik heb nagedacht waarom de klik uitbleef.

Omdat het verhaal van Leda’s jongere jaren uitgaat van duidelijker drama en motieven, vind ik die scènes aantrekkelijker. Leda’s acties waren schrijnend, het is ook herkenbaar. Het is een joekel van een platitude, maar herkenbaarheid is cruciaal om een verhaal te voelen. Gyllenhaal maakt van The Lost Daughter een gevoelige psychologische thriller, Colman, Johnson en Buckley leveren uitstekend spel, het geheel blijft een beetje los zand.

Ik heb nagedacht waarom de klik uitbleef. Misschien dat het thema te ver van mijn bed staat, behoor ik niet tot de demografie. Lijkt mij niet. Een echt goede film zou niet gehinderd moeten worden door zulke hobbels. Laat ik het er maar op houden dat ik te ongeduldig was voor Gyllenhaals regiedebuut. Voor de volgende keer is het trouwens handig als de jonge en oude versie van een personage met hetzelfde accent praten. Colman is Engels, Buckley Iers. Dat viel best wel op.

Regie: Maggie Gyllenhaal. Met: Olivia Colman en Jessie Buckley