Journalist Hunter S. Thompson werd op handen gedragen door liefhebbers van zijn snelle en hedonistische leefstijl en manier van verslaggeving. Thompson was zo verzot op wapens, drugs en drank, dat het een wonder mag heten dat hij ook artikelen en boeken publiceerde. Fear and Loathing in Las Vegas bijvoorbeeld, waarin hij poogt een woestijnrace te verslaan. De alcohol, pillen en poeders leiden hem voortdurend af van zijn journalistieke taak, hij levert wel een verslag af van een geestverruimende reis door Las Vegas. Zo’n losbandig figuur, daar moet op den duur een film over worden gemaakt.

In 1980 gebeurde dat ook met Where the Buffalo Roam, gebaseerd op de verhalen in The Banshee Screams for Buffalo Meat and Strange Rumblings in Aztlan. Het is een semi-autobiografische, episodische film over het leven en laten van het boegbeeld van “gonzojournalistiek”. Het soort verslaggeving waarbij de verslaggever middenin het onderwerp staat, in plaats van er als een observeerder over te schrijven. Tot mijn verrassing is het Bill Murray die in de voetsporen van de losgeslagen Thompson staat.

Murray wordt beschouwd als een fantastisch acteur. Inderdaad, hij heeft de gave om ter plekke sarcastische opmerkingen uit zijn mouw te schudden, valt op dankzij dat pokdalige gezicht en zal ongetwijfeld een charismatische verschijning zijn. Dat maakt hem, in mijn ogen, nog geen geweldige speler. Hij is de acteur van het uitgestreken gelaat. Desalniettemin mocht hij de hoofdrol spelen.

Echt slecht vind ik Where the Buffalo Roam niet, ik vind hem ook niet goed.

Kijkend naar de reacties op de trailer van Where the Buffalo Roam benadrukken de fans dat Murray de persoon Thompson speelde. Ik heb geen idee hoe “de persoon” achter de verslaggever was, volgens de film is hij een meewarrige kerel die permanent in een gedachtesroom zit en die gedachtes opmompelt met een sigarettenkoker in zijn muil. Geen rechtszaal is veilig voor hem, zijn werkgever zit hem de hele tijd op de huid met naderende deadlines. In de auto zit hij op een typemachine te rammen terwijl advocaat Lazlo (Peter Boyle) ratelt over de politie die onschuldige jonge hoppies oppakt.

Het leidt tot aardige scènes en Murray lijkt op zijn gemak in deze rol. Maar voor een vertelling over zo’n roemruchte journalist is Where the Buffalo Roam opvallend tam. Net als Murrays gemompel kabbelt de film wat door. Nergens wordt het echt grappig of wordt überhaupt de aandacht gegrepen. Het ontbreken van een rode draad en de losse, springerige vertelstructuur heeft een afremmende werking. Boyle staat op de automatische piloot en is pijnlijk onleuk als Lazlo.

Echt slecht vind ik Where the Buffalo Roam zeker niet, ik vind hem ook niet goed. Murray zou naar verluidt de schrijver nauwgezet bestudeerd hebben, er ontbreekt pit in zijn optreden. Het smaakt flauw, ongeïnspireerd. De film doet meer denken aan de melige sekskomedies die volgden na het meesterlijke Animal House, dan aan een geslaagd eerbetoon aan Thompson.

Ik geloof zo dat Murray de mens Thompson speelde, geef mij maar de waanzin van Gilliam en Depp.

Achttien jaar later zou een nieuwe poging worden gedaan om Thompson recht te doen met Fear and Loathing in Las Vegas. Ditmaal was Terry Gilliam de regisseur en speelde Johnny Depp in de hoofdrol. Naast hem stond Benicio del Toro als zijn advocaat. Dat zijn nou klinkende namen. Gilliam is de perfecte keuze om Thompsons psychedelische wereld op film te krijgen, Depp weet wel raad met excentrieke personages. del Toro kwam voor de avdocaat kilo’s aan en zette een wanstalige verschijning neer.

Vergeleken daarmee is Where the Buffalo Roam een zwakke komedie over een zuipende, slikkende en snuivende journalist. Ik geloof zo dat Murray de mens Thompson speelde, geef mij maar de waanzin van Gilliam en Depp.

Regie: Art Linson. Met: Bill Murray en Peter Boyle