Troy Duffy beheerde jarenlang een bar waar de crème de la crème van Hollywood rondhing. Toen op een avond filmmagnaat Harvey Weinstein langskwam (lang voor het seksschandaal losbarstte) raakten de twee in gesprek. Weinstein besloot om niet alleen een deel van de bar te kopen, hij nam ook een optie op Duffys script. De barman wilde namelijk een film maken. De titel: The Boondock Saints. Om het geluk te completeren komt er een deal met een platenmaatschappij in zicht. Duffy speelt namelijk ook in rockband The Brood, samen met familie en vrienden.

Duffy rekent zich rijk en beschouwt zich als jong aanstormend talent, een nieuw gezicht dat het wel even gaat maken. Tot zijn groeiende frustratie raakt hij verwikkeld in Hollywoods verradelijke web van lege beloftes en dooft zijn status van nieuweling net zo snel weer uit. Regisseurs Tony Montana en Mark Brian Smith volgden de Ier en zijn maten tijdens deze woelige periode in de documentaire Overnight.

De twee regisseurs geven heel summier een kijkje achter de schermen van The Boondock Saints. Er zijn wat momentopnames waarop Duffy wat geint met de acteurs en aanwijzingen geeft, dat is alles. Montana en Smith richten hun camera liever op de bureacratische hel van Hollywood. Voor Duffy een scène heeft kunnen schieten, moet hij telefoongesprekken voeren. Heel veel telefoongesprekken. Het levert geen spannende beelden op, al zijn de ergernissen wel herkenbaar.

Montana en Smith richten hun camera liever op de bureaucratische hel van Hollywood.

Aantrekkelijker is de barman zelf. Duffy gelooft oprecht dat hij dit succes verdiend heeft. Misschien is dat ook wel zo en is Duffy opgegroeid in bittere armoede, moest hij knokken om te zijn waar hij nu is. Dan nog gaat de mantra “I deserved this” vervelen en wordt de documentaire een saaie herhaling van uitspraken. Duffy eist respect en verwerpt tegenspraak. Hij is de baas.

Met die attitude stuurt hij ook The Brood. Als de euforie over het aankomende platencontract is weggezakt, neemt de ergernis over Duffys groeiende arrogantie toe. Hij houdt vol als drijvende kracht de band bijeen te houden, dat hij voor de uitbetalingen zorgt en het geld laat binnenstromen. Het zal ongetwijfeld kloppen, Overnight levert geen enkel bewijs van zijn gelijk. We zien Duffy voornamelijk in de bar alcohol naar binnen gieten en lol trappen met vrienden.

Hij deinst er evenmin voor terug om ongezouten meningen te declameren – Keanu Reeves is een talentloze eikel – en ontploft hij als hij zijn zin niet krijgt. Duffy is het verongelijkte kind met een pittig temperament. “Troy, just shut up” zegt Dafoe met een brede grijns. Dat is het beste advies wat deze regisserende Ier gegeven kan worden. Hou gewoon je waffel dicht. Het is niet Duffys sterkste kant.

Ik denk dat Duffy eens goed in de spiegel moet kijken.

Ik hoopte dat Overnight meer liet zien van Duffy en zijn filmproject. Meer van de vriendjespolitiek. Montana en Smith komen niet verder dan het ego-document van een kleinzielig mannetje dat weigert de hand in eigen boezem te steken. Voor heel even waren Duffys dromen binnen handbereik. Het enige wat hij moest doen was op de juiste momenten zijn kop houden. En minder het gebraden haantje uithangen.

Achteraf beweerde Duffy nog dat Montana en Smith hem hadden “bedrogen” en hem in Overnight expres als bullebak hadden neergezet. Ik wil hem graag geloven. Maar wat voor reden zouden de twee regisseurs hiervoor hebben? Ik denk dat Duffy eens goed in de spiegel moet kijken. Aan de andere kant weet ik zeker dat hij dan breed zal grijnzen en zichzelf een schouderklop geeft.

Regie: Tony Montana & Mark Brian Smith. Met: Troy Duffy