Net als The Office was Parks and Recreation een serie waarvan ik zo nu en dan afleveringen tegenkwam op tv. Die fragmenten, met stuntelende overheidsmedewerkers, waren sterk genoeg om mijn nieuwsgierigheid te wekken. Leslie Knope (Amy Poehler) is werkzaam voor het fictieve schilderachtige stadje Pawnee. Haar ultieme doel is het bouwterrein bij het huis van Ann Perkins (Rashida Jones) en Andy Dwyer (Chris Pratt) om te toveren tot park. Zij ervaart nogal wat tegenstand bij dit plan, Leslie is echt niet van plan om haar ambities opzij te schuiven. Dat park komt er. Hoe dan ook.
Haar tomeloze enthousiasme is zo sterk dat niemand haar onderuit kan krijgen. Een goeie eigenschap, zeker voor iemand die zich bezighoudt met de dagelijkse politiek van een bescheiden stadje. Maar Leslie is soms iets te fanatiek. Ron Swanson (Nick Offerman), haar baas, krijgt regelmatig hoofdpijn van Leslies energie. Collega’s beschouwen haar als een vrolijke controlefreak. Niet dat dat haar iets kan schelen, zij dendert vrolijk door.
Door de mockumentary-stijl is het erg verleidelijk om Parks and Recreation een kloon van The Office te noemen. Toch zijn het verschillende series. The Office was net was scherper, met een zelfingenomen baas in de hoofdrol en grappen over racisme en seksisme. Parks and Recreation legt meer de nadruk op lieflijk absurdisme. Pratt bijvoorbeeld is een ster met slapstick en weet als Andy met de meest onnavolgbare opmerkingen te komen. Omdat hij op zoek is naar een baantje en de schoenenpoetser van Pawnee’s overheidsgebouw met pensioen gaat, mag hij dat werk overnemen. Schoenenpoetsen in de jaren nul. Geweldig toch?
Een andere komische ster is Jim O’Heir als Jerry Gergich. Wat deze innemende knuffelbeer zegt maakt niet uit, er is niemand die naar hem wil luisteren. Hij is de pispaal van de groep, Jerry laat het gemoedelijk toe. Als hij gelukkig getrouwd blijkt te zijn en drie beeldschone dochters heeft, moet iedereen even in zijn ogen wrijven. Rob Lowe is als Chris Traeger een komische verrassing. Op het gebied van enthousiasme is hij de perfecte match voor Leslie. Al is zij meer gecharmeerd van zijn goede vriend Ben Wyatt (Adam Scott). Aubrey Plaze is de heerlijk zwartgallige April Ludgate die onafgebroken sarcastische commentaren spuit.
Toch heb ik nu al heimwee naar Leslie, haar ongebreidelde optimisme en haar collega’s.
Nog een verschil is dat in Parks and Recreation de belangrijkste rol voor een vrouw is die zich ten alle tijden wil bewijzen. De serie heeft geen nadrukkelijke feministische agenda (voor zover ik kon beoordelen), het maakt wel duidelijk dat Leslie moet knokken om serieus te worden genomen. Iemand als raadslid Jamm (Jon Glaser) zal ongetwijfeld de ranzige types op de werkvloer representeren. De alfaman dat het vrouwtje wel even verteld hoe alles werkt. Heerlijk als Leslie triomfantelijk de overwinning grijpt.
De serie lijkt zich heel even te vergalloperen met het zevende seizoen. Er wordt nogal een tijdsprong gemaakt en ook emotioneel moet de kijker even flink meebuigen. Gaandeweg wordt duidelijk wat er is gebeurd, komen de personages nader tot elkaar en geeft Parks and Recreation ons een passend slot.
Ik vond het wel erg jammer toen ik de laatste aflevering had gezien. Ja, de verhaallijnen waren afgerond. Ik denk ook niet dat er zo veel meer te vertellen was. Stoppen op het hoogtepunt, klinkt het adagium. Dat hebben de makers ter harte genomen. Toch heb ik nu al heimwee naar Leslie, haar ongebreidelde optimisme en haar collega’s.
Regie: Greg Daniels & Michael Schur. Met: Amy Poehler en Rashida Jones