Ik moest even slikken toen The Power of the Dog in het aanbod van Netflix stond. Stond de bespreking van deze bioscoopfilm niet een tijdje geleden nog in de krant? Ik heb kortgeleden verdorie nog de trailer in de bioscoop gezien. Tsja, het is een trend die een tijdje geleden begon: films die zowel in de bioscoop als op de streamingsdiensten verschijnen. Voor filmjaar 2021 wordt afgesloten, wilde ik graag nog The Power of the Dog gezien hebben. Jane Campion baseert zich op de roman van Thomas Savage, Benedict Cumberbatch, Jesse Plemons, Kirsten Dunst en Kodi Smith-McPhee verzorgen de hoofdrollen.
The Power of the Dog neemt het publiek mee naar het ruige westen, waar de broers Phil (Cumberbatch) en George (Plemons) een boerderij runnen. Phil is de alfa die bovenop de apenrots staat en alles en iedereen nauwlettend in de gaten houdt. George is teruggetrokken en gevoeliger, empathischer. Hun meanderende boerderijleven wordt onverwacht doorbroken door weduwe Rose (Dunst) en haar zoon Peter (Smith-McPhee).
Als George zich over de berooide moeder en zoon ontfermt en met Rose in het huwelijk treedt, is Phil niet blij. Wat hem betreft is Rose een parasiet die hun portemonnee wil leegzuigen. Maar dan gebeurt er iets bijzonders. Tussen Phil en Peter lijkt, heel langzaam, een breekbaar bondgenootschap te ontstaan. Een sluimerende liefde. Is Phil van de jongens? En is dat de reden dat hij eerst niets van Peter moet hebben? Campion strooit met hints maar weigert duidelijkheid te geven. De kijker moet het zelf invullen.
De magnifieke sfeer van The Power of the Dog, waarin de harde realiteit van Phil soms verglijdt naar een droom, is wat de film maakt. Campion laat Phil spelen met een stukje stof en komt soms erg dicht op de huid van haar personages. Een rotslandschap verbeeld voor Phil en Peter een hond. Pianospel wordt ingezet voor psychologische oorlogsvoering. Daarbovenop komen de acteerprestaties, waarbij vooral Cumberbatch opvalt. Hij speelt hier iets totaal anders dan Sherlock Holmes en dat doet hij goed. Hij schudt de excentrieke detective van zich af en verstopt zich in een totaal andere rol.
Ik zou het graag willen houden op verschillende invalshoeken, ik heb het gevoel dat ik The Power of the Dog niet goed heb begrepen, dat ik de clou heb gemist.
Hoe mooi ik The Power of the Dog ook vind, het blijft ook vaag en sluit af met een hinderlijk dubbelzinnig einde. Wat is er nou eigenlijk gebeurd? Als je het mij vraagt is het in mijn ogen een film over zelfacceptatie. Phil is heimelijk homoseksueel, maar durft er niet voor uit te komen. En dan komt de bleke Peter op zijn pad. Hij lijkt Phils geheim te ruiken en probeert door zijn harde schild te breken. Als Phil zijn seksuele geaardheid moet accepteren maar dat absoluut niet kan, wat zijn dan de gevolgen?
Zo keek ik naar deze broeierige thriller. Als een psychologisch drama over het alfamannetje dat niet in de spiegel durft te kijken. Ook dan blijven er genoeg vraagtekens over, het was wel mijn interpretatie. Tot ik van het weekend bij mijn ouders was en mijn vader met een heel andere verklaring kwam. Ik zal het niet weggeven, laat ik het erop houden dat het zwaar botste met mijn kijk op The Power of the Dog. Plotseling krijgt de eerste uitgesproken zin een heel andere betekenis en blijkt eigenlijk iemand anders de hoofdrol te hebben.
Ik zou het graag willen houden op verschillende invalshoeken, ik heb het gevoel dat ik The Power of the Dog niet goed heb begrepen, dat ik de clou heb gemist. Dat knaagt nog meer dan de hinderlijke dubbelzinnigheid. Een goeie reden om nog een keer te kijken naar Cumberbatch als homoseksuele cowboy.
Regie: Jane Campion. Met: Benedict Cumberbatch en Kodi Smith-McPhee