Een meisje wil dolgraag een nieuwe fiets, de verkoper heeft haar lievelingskleur niet. De verkoper belt zijn mannetjes die ergens een fiets in de geliefde kleur stelen. Die fiets is van Mathilde (Andrea Heick Gadeberg), die nu noodgedwongen met de auto naar school moet. Die dag start de auto niet, en belt tot overmaat van ramp Mathildes vader Markus (Mad Mikkelsen) met de mededeling dat het leger hem langer nodig heeft. Mathilde en haar moeder besluiten om op deze hectische ochtend dan maar vrij te nemen en gaan op stap met de trein. Door een bizar ongeluk raakt Mathilde zwaar gewond.

Haar moeder is op slag dood. In de trein zit ook analist Otto (Nikolaj Lie Kaas, wiens gezicht schuilgaat achter een baard) die ervan overtuigd is dat het ongeluk te maken heeft met de bende Riders of Justice. Markus komt halsoverkop terug naar huis, Markus zoekt hem op om de ware toedracht achter het “ongeluk” te achterhalen. De dader moet gestraft worden.

Regisseur Anders Thomas Jensen, die als geen ander weet hoe hij loodzware thema’s en intens geweld moet verluchtigen met komedie, maakt van Rider of Justice een imponerend voorbeeld van de zogenaamde butterfly effect. Als dit verderlichte wezentje in de woestijn met zijn vleugels klapt, kan dit bij wijze van spreken leiden tot een orkaan aan de andere kant van de wereld. Kleine handelingen hebben grote gevolgen. Zo gaat het ook in Riders of Justice: elke handeling zorgt voor meer ellende.

Om de dramatische gebeurtenissen een plekje te geven, schrijft Mathilde alles op wat die dag is gebeurd. Zo kan zij grip krijgen op het trauma, uitzoeken wanneer wat plaatsvond, hoe alles in relatie tot elkaar staat. Volgens Otto is dit een onmogelijke klus. Er zijn veel te veel variabelen om rekening mee te houden. Bovendien is hij alleen bij Markus en Mathilde betrokken geraakt omdat hij die dag was ontslagen. Anders had hij namelijk een trein later genomen. Dat heeft helemaal niets te maken met Mathilde of Markus. Hij is, als het ware, zijn eigen butterfly effect.

Met zijn zwaar verstoorde personages is Riders of Justice wel erg duister, gek genoeg wordt het nooit te heftig.

Riders of Justice vraagt zich zo hardop af tot in hoeverre ons leven gestuurd wordt door willekeur. Op de filmposter staat “nothing is random”, maar is dacht echt zo? Of komt de kettingreactie voort uit tunnelvisie, de weigering om het toeval te accepteren? Om het nog lastiger te maken zijn de gevolgen niet per se heel slecht. De personages reizen gezamenlijk een ritje richting hel, maar komen er ook weer uit. De malheur is gestoeld op aannames, toch zou je kunnen stellen dat iedereen er gelukkiger uitkomt. Dus… het is niet helemaal voor niets geweest?

Jensen knoopt op het einde alles samen met een cirkel en laat Riders of Justice terugkeren naar waar het startte. Je zou bijna vergeten dat de plot van Riders of Justice, vol geweld en onverwerkte trauma’s, is begonnen met een fiets. Zo’n vertelstructuur, die nergens gekunsteld voelt, is het bewijs van puur vakmanschap.

Met zijn zwaar verstoorde personages is Rider of Justice wel erg duister, gek genoeg wordt het nooit te heftig. Misschien komt dat door de zwarte humor. Of omdat Jensen kiest voor een warm slot. Hij had nog een stapje verder kunnen gaan, ik ben stiekem wel blij met de door hem gekozen afloop.

Regie: Anders Thomas Jensen. Met: Mads Mikkelsen en Nikolaj Lie Kaas