Ik was oud genoeg om Dianas tragische dood bewust “mee te maken”, maar te jong om te begrijpen wat de impact ervan nou echt was. Die realisatie kwam jaren later. Een depressieve jonge vrouw die gruwelijk opgejaagd werd door sensatiehongerige paparazzi. Haar dood dompelde het Engelse volk (en volgens mij de hele wereld) in diepe rouw. Er volgden eerbetonen, zoals Elton Johns prachtige nummer Candle in the Wind. Ook kwamen er films over Dianas leven. De Duitse regisseur Oliver Hirschbiegel kwam in 2013 met het door critici verguisde Diana, waarin Naomi Watts de hoofdrol speelde.

Acht jaar later regisseert Pablo Larraín het veel beter ontvangen Spencer. In deze op waargebeurde feiten gebaseerde fabel (zoals de film opent) mag Kristen Stewart de getroebleerde Diana spelen. Inderdaad, de Kristen Stewart die de hoofdrol speelde in Twilight en lang nauwelijks serieus werd genomen als actrice, speelt Diana. En dat doet zij goed. Ik heb nog nooit beelden gezien van de echte Diana en kan dus ook niet vergelijken. Toch overtuigd Stewart mij vanaf de eerste tel als de prinses die worstelde met het beklemmende leven binnen de paleismuren.

Dianas huwelijk met de kille en afstandelijke Charles (Jack Farthing) staat onder loodzware druk door de aanwezigheid van een andere vrouw. Charles ergert zich op zijn beurt aan het “hysterische” gedrag van zijn vrouw. Zo vraagt hij Diana droogjes of ze ditmaal haar ontbijt niet wil uitspugen op de wc. Het personeel heeft er immers hard voor gewerkt. Datzelfde personeel vindt Diana juist een verademende aanwezigheid in de starre wereld van het koningshuis. Maggie (Sally Hawkins) is de vertrouwelinge van Diana. Fluisterend adviseert zij de jonge vrouw om zich toch aan te passen. Want “zij” gaan echt niet meer veranderen.

Stewart laat in haar spel woede en verdriet om beurten in haar ogen verschijnen. Tegenover Charles komen die emoties naar buiten, zonder dat zij grootse gebaren gebruikt. Zij is een vulkaan die weigert een druppeltje lava te morsen, maar niet kan voorkomen dat ze evengoed rookwolken uitbraakt. Het is zo subtiel en zo ontzettend sterk. Stewart is een wankelende Diana die nog net de kracht heeft om overeind te blijven.

Spencer mag dan niet per se waarheidsgetrouw zijn, het maakt erg invoelbaar wat Diana allemaal moest doorstaan.

Larraín filmt Spencer met lange shots, ondersteund door dreigende muziek. Zo maakt hij van het paleis ook echt een dreigende plek, een doolhof waar feit en fictie angstaanjagend soepel door elkaar lopen. Als Diana toevallig leest over het treurige lot van Anna Boleyn, gaat zij zich meer en meer met deze voormalige koningin identificeren. In haar koortsvisioenen komt Diana de treurende koningin tegen, wat haar dieper in de depressie trekt.

Spencer mag dan niet per se waarheidsgetrouw zijn, het maakt erg invoelbaar wat Diana allemaal moest doorstaan. Doodzonde dat zij op jonge leeftijd zo tragisch aan haar einde kwam. Omdat ik Diana nooit heb gezien kan ik niet zeggen of die echt zo slecht was. Maar ik durf absoluut te beweren dat Larraín erin is geslaagd een prachtig monument voor Diana te maken.

Ik denk trouwens ook dat Stewart zich met Spencer heeft bewezen als volwaardige, volwassen actrice. Fantastisch hoe zij de film draagt en mede het ritme bepaalt. Laat haar maar meer van dit soort rollen spelen. Misschien maakt zij nog kans op het felbegeerde gouden beeld.

Regie: Pablo Larraín. Met: Kristen Stewart en Jack Farthing