Adam (Alec Baldwin) en Barbara (Geena Davis) hebben een supergezellige tijd in hun vakantiehuis, door een noodlottig ongeluk kunnen ze er niet lang van genieten. Eerst geloven ze het niet, ze zullen er toch aan moeten geloven. Het aandoenlijk duo is dood. Het is wel even wennen, hun nieuwe leven als spook. Als er een luidruchtige familie in het vakantiehuis komt wonen, heeft het koppel al hun spookvaardigheden nodig om de nieuwelingen weg te werken. Dit is, zeer beknopt samengevat, het verhaal van Beetlejuice, geschreven door Michael McDowell, Larry Wilson en Warren Skaaren.
Mochten die namen geen belletje doen rinkelen, de naam van de regisseur zal dat ongetwijfeld wel doen: Tim Burton. De regisseur die van gothische verhalen en buitenissige personages zijn handelsmerk heeft gemaakt, leeft zich hier naar hartelust uit met monsterlijke poppen en sfeervolle decors. In Beetlejuice heeft Burton zichbaar plezier met het simpele uitgangsgegeven. De spookwereld ziet er schitterend uit, vol maffe figuren en hilarische bureaucratische rompslomp.
Adam en Barbara steken daar in hun gezapigheid bleekjes bij af. Dat contrast is leuk, de nieuwe familie, bestaande uit Charles (Jeffrey Jones), Delia (Catherine O’Hara) en Lydia (Winona Ryder), is nog leuker. En Beetlejuice gaat helemaal knetteren met de komst van het titelpersonage, gespeeld door Michael Keaton. Keaton zou de rol van Beetlejuice als persoonlijke favoriet hebben benoemd. Dat geloof ik meteen.
In razend tempo levert Keaton als Beetlejuice slapstick en smeuïge oneliners, verandert hij van gedaante en gebruikt hij vulgaire gebaren. Ik associeerde hem een klein beetje met Jim Carrey, al zou hij Beetlejuice nog idioter en enger maken. Keaton is duidelijk op zijn gemak als de exorcist van de levenden. Hij is een op hol geslagen projectiel dat, eenmaal opgeroepen (noem zijn naam drie keer), niet meer kan worden gestopt. Tot grote afschuw van Adam en Barbara gaat hij doodleuk zijn eigen gang.
Beetlejuice is eigenlijk een spookhuisfilm op lachgas.
Het is griezelig, dankzij de humor wordt het nooit pure horror. Meer nog doet het denken aan een term die Paul van Loon ooit bedacht, grumor. Griezelen en humor ineen. Beetlejuice is eigenlijk een spoofhuisfilm op lachgas. Neem elk cliché dat het genre te bieden heeft en blaas het op.
Een minpuntje wil ik wel benoemen en dat is Beetlejuices magere script. Leuk, het verhaaltje, het gaat alleen nooit echt de diepte in. Het is ook repetitief (het gevaar van Beetlejuice wordt vaak benadrukt) en de werking van het dodenrijk blijft schimmig. Het blijft allemaal aan de oppervlakte hangen. Ik bedoel, Adam en Barbara zijn dus alleen zichtbaar voor mensen die hen willen zien? En dat is de reden dat Lydia wel met ze kan communiceren? Ergens begrijp ik de boodschap (je ziet het pas als je erin gelooft) aan de andere kant vind ik het ook een beetje makkelijk. De ideeën zijn er, de uitwerking voelt onaf.
Ik betwijfel of Burton deze kritiek op het script deelt. Hij zocht waarschijnlijk naar een excuus om zijn eigen excentriciteiten de vrije teugels te geven. Daar is hij glansrijk in geslaagd. Maar op de zwaar geschminkte Keaton na is er niet zo heel veel van Beetlejuice dat is blijven hangen.
Regie: Tim Burton. Met: Winona Ryder en Michael Keaton