Wes Anderson staat bekend om zijn kleurrijke, strak geregisseerde en goed aangeklede films. Zo is het ook met The French Dispatch, waarin Anderson een kijkje neemt achter de schermen van het gelijknamige Amerikaanse tijdschrift. De plaats van handeling is Ennui-sur-Blasé, een fictief Frans dorpje. Via de artikelen van verschillende journalisten wordt Ennui-sur-Blasé tot leven gewekt. Want er gebeurt veel op deze pittoreske, door Anderson bedachte plek. Genoeg om de journalisten bezig te houden. Eerst worden wij voorgesteld aan de baas van het tijdschrift.

Arthur Howitzer Jr. (Bill Murray met zijn eeuwig uitgestreken en gepokkelde smoel) moet de redactie in goede banen leiden. Hij geeft iedereen altijd hetzelfde advies wat hij als een mantra blijft herhalen: zet het verhaal zo op papier alsof je het zo bedoeld hebt. Het is het soort tegeltjeswijheid waar meesmuilend over kan worden gedaan, het blijkt nog best lastig om uit te voeren.

Er komen vier verhalen aan bod. Herbsaint Sazerac (Owen Wilson) geeft een korte toer door het dorp, waar ‘s nachts de prostituees en pooiers de straten onveilig maken. Lucinda Krementz (Frances McDormand) doet verslag van de studentenopstand en ontmoet de piepjonge Zeffirelli (Timothée Chalamet). Er is ook een stuk over de gevangene Moses Rosenthaler (Benicio del Toro) die in de gevangenis naaktportretten schildert van bewaker Simone (Léa Seydoux). Als slotstuk mag Roebuck Wright (Jeffrey Wright) op tv vertellen over hoe hij per abuis in een ontvoeringszaak terechtkwam.

The French Dispatch is nog het beste te vergelijken met een bontgekleurde kijkdoos waarin heel veel tegelijkertijd gebeurt. Anderson gunt het publiek geen tel rust, er moet altijd iets van beweging in de scènes zitten. Er is een voortstuwend ritme waarin komedie, drama, misdaad en satire elkaar tegenkomen. Het maakt niet uit wat de actie is en hoe kijker reageert, er moet altijd iets aan de hand zijn.

The French Dispatch is een prachtige verhalenverzameling die uitnodigt om het fictieve dorp opnieuw te bezoeken.

Dat kan vermoeiend werken, en ik verliet de bioscoopzaal met een wat vol hoofd, toch hou ik van dit ritme. Ik heb het gevoel dat het verhaal lekker doorstoomt. Anderson duwt The French Dispatch naar voren, zorgt ervoor dat elk beeld iets toevoegt. Volgens mij heb ik door het tempo details over het hoofd gezien, dat vind ik helemaal niet erg. Het is vooral motivatie om de film vaker te kijken.

Het lijkt er soms op dat de flitsende felgekleurde stijl domineert, ook inhoudelijk zit The French Dispatch voortreffelijk in elkaar. Elk verhaal krijgt zijn eigen personages, spanningsboog en thema. Anderson levert kritiek op de kunstwereld en vertelt een ontroerend verhaal over de ontvoerde zoon van een commissaris. Hoe maf de situaties en verknipt de personages ook kunnen worden, de menselijkheid blijft. Anderson houdt te veel van Ennui-sur-Basé om af te zakken naar het niveau van karikaturen.

Laat ik zeker niet vergeten dat de topcast (zie op de achtergrond Christoph Waltz en Willem Dafoe) soepel meegaat in het vertelritme en de teksten van Anderson uitstekend tot leven brengt. Zo is er Adrien Brody die gepassioneerd del Toro uitscheldt, of de messcherpe woordenwisseling tussen Lyna Khoudri en Chalamet. The French Dispatch is een prachtige verhalenverzameling die uitnodigt om het fictieve dorp opnieuw te bezoeken.

Regie: Wes Anderson. Met: Bill Murray en Frances McDormand