Als het om hypes gaat hobbel ik er vaak wat achteraan. Tenzij het iets is wat mij echt intrigeert. Toen de nieuwe Koreaanse Netflix-serie Squid Game werd vergeleken met het wrede Battle Royale en de genremix Parasite, wilde ik het absoluut een kans geven. In de negendelige serie krijgt een grote groep arme sloebers de uitnodiging om kinderspelletjes te spelen in een bunker op een eiland, ver verwijderd van de bewoonde wereld. Winnaars maken kans op een vette prijzenpot. De verliezers worden koelbloedig geëlimineerd, met als gevolg dat de prijzenpot steeds vetter wordt.
Dat van het elimineren is overigens niet van te voren aan de deelnemers gecommuniceerd. Kan je nagaan hoe groot de shock is als de afvallers bij het eerste “spel” een kogel in het lijf krijgen. Er breekt paniek uit, met als gevolg nog meer doden. De overblijvers realiseren zich dat ze maar een optie hebben: doorspelen. En vooral proberen om te winnen. Ik verwacht dat elke aflevering dit patroon zal volgen, maar dan volgt een verrassende wending.
Eén van de regels luidt dat, als er maar genoeg stemmen zijn, het spel niet meer door hoeft te gaan. Als na het houden van zo’n stemming blijkt dat de ene helft wil blijven (want geld) en de andere helft wil vertrekken, mogen de opgevers naar huis. Dus… eenieder die wederkeert heeft iets gruwelijks meegemaakt en kan daar aangifte van doen. Toch mogen ze vertrekken? Ik vind het nogal een anticlimax. Welke wending zal de serie nemen? Aan het einde van aflevering twee besluiten de vertrekkers evengoed om de spelletjes te spelen. Want ja, nogmaals, geld.
Is dat vertrek dan niet totaal onnodig geweest? Waarom stond de geheimzinnige Frontman (Tom Choi) toe dat getuigen van het bloedbad vrijuit konden gaan? Zijn verklaring is absurd simplistisch. Alsof de bedenker van Squid Game, Hwang Dong-hyuk, geen zin had om met een goed doordachte reden te komen. Het is niet mijn enige aanmerking op de populaire serie. De beveiliging van de sadistische organisatie is bedroevend slecht. Een subplot is veel te rafelig uitgewerkt. De ontmaskering van Frontman krijgt geen nadere toelichting.
Op een handvol sterke momenten na heeft Squid Game mij niet kunnen bekoren.
Dong-hyuk kiest bovendien merkwaardige momenten om de actie te versnellen of vertragen. Soms wilde ik naar de personages schreeuwen dat ze eens moesten stoppen met dat achterlijke geouwehoer. Doe iets! Neem verdorie die stap! De tijd tikt, straks word je alsnog afgeknald, kom op! Discussieren over moraal kan naderhand nog, je leven staat nu op het spel!
Wat ik nog het allerergste vind is de zogenaamde openbaring in de laatste aflevering. Heb ik daar serieus negen afleveringen van steeds ongeveer een uur voor afgewacht? Het is zo afschuwelijk zonde. Squid Game gaat uit van een geniaal – doch niet al te origineel – concept, waarin thema’s als groepsgedrag en competitiedrang tot in het extreme kunnen worden doorgetrokken. De stukjes voor negen uur vol nagelbijterij zijn aanwezig, de uitwerking is opvallend rommelig. Naar mijn bescheiden mening laat Dong-hyuk het publiek achter met losse eindjes die schreeuwen om een betere afwikkeling.
Om nog terug te komen op de vergelijking met Battle Royale en Parasite, die titels zijn superieur ten opzichte van Squid Game. En als je echt iets wil zien met provocatief geweld, raad ik je Irréversible aan.
Regie: Hwang Dong-hyuk. Met: Lee Jung-jae en Park Hae-soo