Al toen ik de trailer van Eiffel zag wist ik dat dit de typische suikerromance was die ik normaal gesproken oversla. Tegelijkertijd dacht ik: waarom eigenlijk niet even wat vrolijks en luchtigs tussendoor? Iets anders dan eigenzinnige cult, bloederige horror of diepduister drama. Eerlijk, de zoetigheid van Eiffel smaakt prima. Het verhaal over Gustav Eiffel (Roman Duris) die de befaamde toren wil bouwen om zo zijn liefde aan Adrienne Bourgès (Emma Mackey) te bewijzen is vrij voorspelbaar, het levert ook een gewoon fijne, lekkere film op. Voor het drama begint volgt nog een belangrijke mededeling.
Het publiek wordt verduidelijkt dat deze film geïnspireerd is op “reëele feiten”. Die bewering is op zich begrijpelijk, de producers willen zich natuurlijk indekken. Stel dat ze beweren dat Eiffel berust op een waargebeurde geschiedenis en één detail wijkt af. Reken maar dat de schadeclaims dan binnenstromen.
Alleen, hoezo “reële feiten”? Misschien zeg ik nu iets vreemds, maar feiten zijn toch feiten? Hoe kan zoiets reëel zijn? Iets is waar of niet waar, een feit of niet. Toch? Er kan natuurlijk sprake zijn van omstandigheden, zoals perspectief, wie met een bewering komt aanzetten. De waarheid kan buigzaam zijn, berusten op mogelijkheden. Maar dan is “feit” gewoon geen goed gekozen woord. Nu is het net of Eiffel zich wil voordoen als historisch accuraat, maar het zichzelf wel wil indekken. Zeg dan gewoon “geïnspireerd op ware gebeurtenissen”.
Nou ja, waar gaat Eiffel over? Gustav wordt geroemd om zijn ingenieuze technische vaardigheden en wil voor de Wereldtentoonstelling graag een metro bouwen. Zijn collega’s hebben een heel ander project voor ogen: een toren. Eentje die zo hoog mogelijk in de lucht prijkt. Gustav moet daar niets van hebben. Die toren is lelijk en ouderwets. Een metro is modern en heeft tenminste een pragmatische functie.
Soms is Eiffel iets te zoet, het heeft mij toch erg lekker gesmaakt.
Tijdens de tentoonstelling ontmoet hij Adrienne, een jonge vrouw op wie hij jaren geleden stapelverliefd werd. Er was sprake van trouwplannen, haar ouders zagen dat niet echt zitten. Hun welgestelde dochter samen met die armzalige ingenieur? Vér beneden hun stand. En dus verhuisden zij en lieten Gustav achter met een gebroken hart. Nu hij Adrienne weer is tegengekomen besluit hij alsnog voor die toren te gaan. Mocht je je afvragen waarom, de Eiffeltoren is ontworpen in de vorm van de “A”.
Er gebeurt trouwens nog iets bij de hereniging van Gustav en Adrienne: het hartstochtelijke vuur laait weer op. Zeker als Adrienne Gustav heeft uitgelegd wat er jaren geleden is voorgevallen. Helaas is zij inmiddels getrouwd met Antoine de Restac (Pierre Deladonchamps), die ook nog eens is betrokken bij de bouw van Gustavs toren. Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen, Gustav komt in een lastige positie terecht. Waar zal hij voor gaan? Is de liefde sterk genoeg om te overwinnen? Geeft Antoine evengoed zijn geliefde op?
De bouw van de toren is een mooie metafoor voor Gustavs liefde aan Adrienne, en de drang naar groot, groter, grootst. Zien hoe al die stukken metaal in elkaar worden gelast, hoe dat gevaarte meter voor meter oprijst vanuit de grond, is best spectaculair. Arbeiders riskeren hun leven als ze de toren opbouwen. Er is immers geen vangnet of iets dergelijks. Gustav beslist uiteindelijk dat de toren nooit afgebroken mag worden. Net zoals zijn liefde voor Adrienne stand zal houden. Soms is Eiffel iets te zoet, het heeft mij toch erg lekker gesmaakt. Al is die bewering over “reële feiten” nog steeds opmerkelijk.
Regie: Martin Bouboulon. Met: Romain Duris en Emma Mackey