Ik heb nu echt wel de meest waanzinnige plannen van superschurken in het universum van James Bond voorbij zien komen. Toch slaagt Tomorrow Never Dies erin om te verrassen. De diabolische mediamagnaat Elliot Carver (Johnathan Pryce) wil een oorlog laten ontketenen tussen China en Engeland. Niet omdat hij nou zo graag werelddominantie wil. Of, nou ja, hij wil wel werelddominantie, maar op zijn manier. Elliot wil oorlog om daarover verslag van te kunnen doen in zijn kranten en andere nieuwskanalen. Hoe potsierlijk ook, het is eens iets anders dan diamantensmokkel of ruimtereizen.
De eerste stap is om een duikboot aan te vallen met een soort van mobiele zaag. Daarna laat Elliot de overlevende bemanningsleden koelbloedig executeren, om de dag erna direct de primeur in zijn ochtendblad te hebben. MI6 reageert verbijsterd. Hoe kan deze krant schrijven over een net bekend gemaakte aanslag? James Bond gaat op onderzoek en ontmoet een oude vlam: Paris Carver (Teri Hatcher). Zij is inmiddels getrouwd met Elliot en die pikt het natuurlijk niet dat een Brits geheim agent in zijn zaken (zowel zakelijk als privé) komt snuffelen.
Na het meer dan uitstekende GoldenEye, heeft de tweede James Bond-film een plot die veel meer rechtdoorzee is, met een doorgedraaide, megalomane mediamagnaat die ten koste van alles het nieuws wil controleren. Pryce heeft niet de indringende presènce van Christopher Walken of Sean Bean, en ik zie hem ook niet de beste nemesis waar James Bond mee te maken heeft gehad. Daar staat tegenover dat hij heel scherpe klauwen heeft die ver reiken.
Zelfs Paris is niet veilig voor zijn onverzadigbare honger naar nieuwsmacht. Pryce maakt van Elliot een man die altijd ogenschijnlijk kalm blijft. Terwijl hij de meest gruwelijke dingen zegt en doet, blijven zijn expressies vlak. Alsof het menselijk leven voor hem niet meer waard is dan een aantrekkelijke krantenkop. Dankzij die onbuigzame persoonlijkheid voorziet Pryce Elliot wel degelijk van een licht duivels voorkomen.
Tomorrow Never Dies borduurt verder op het geslaagd samengaan van actie en drama en voelt bij vlagen zelfs als een thriller.
Toen ik Tomorrow Never Dies jaren geleden voor het eerst zag, was ik best onder de indruk van die enorme zaag in het begin. Ook nu nog. Het is gewelddadig, maar niet gelikt gewelddadig, niet het bombastisch spektakel waarbij de slachtoffers slechts gezichtsloze stuntmannen en -vrouwen zijn. De bemanning van de duikboot wil wegvluchten, regisseur Roger Spottiswoode neemt de tijd hun paniek in beeld te brengen.
De personages blijven natuurlijk gewoon kogelvoer, het is niet dat echt iemand hebben leren kennen. Maar dat ik uitgerekend deze scène heb onthouden, zegt wel wat over de impact ervan. Het zegt ook wat over de film zelf. Tomorrow Never Dies borduurt voort op het geslaagd samengaan van actie en drama en voelt bij vlagen zelfs als een thriller.
Spijtig genoeg is deze titel verder vooral meer van hetzelfde. Verwacht dus de oneliners, een handvol speeltjes en op het einde de vraag waar James Bond toch gebleven kan zijn. Na alle voorgaande actietrips denk je toch dat M onderhand weet hoe de geheim agent na een geslaagde missie stoom afblaast. De formule werkt nog, maar begint sleets te worden.
Regie: Roger Spottiswoode. Met: Pierce Brosnan en Johnathan Pryce