Na A View to a Kill zou Roger Moore stoppen met de rol van James Bond. Hij had de rol, inclusief deze film, zeven maal mogen vertolken. Dat is meer dan zijn voorgangers Sean Connery (zes keer) en George Lazenby (een keer). Niet iedereen apprecieerde Moore’s luchtige interpretatie van de vrouwenverslindende geheim agent, ik kon hem erg waarderen. Ook in de mindere delen van de reeks. A View to a Kill is, denk ik, één van de betere James Bond-films waarin hij speelde. Dat komt dat niet alleen door hem, want Moore komt tegenover niemand minder dan Christopher Walken te staan.
Met naar achter gekamd blond haar is Walken Max Zorin, een genetisch gemanipuleerd wonderkind (volgens het script dan) met als doel het vernietigen Silicon Valley vernietigen. Zo kan hij de monopolie krijgen op de wereldistributie van microchips. James Bond heeft criminelen met idiotere plannen moeten uitschakelen.
Walken was de eerste acteur met een Oscar op zak die als schurk in James Bonds universum mocht komen opdraven. Hoe leuk ik Moore ook vind, hij moet in Walken zijn meerdere erkennen. De acteur met de blonde vetkuif weet van Max een grappig, arrogant en heerlijk gestoord personage te maken, en geeft A View to a Kill een sinistere, ietwat onvoorspelbare sfeer. Ik vraag mij bij hem af, is dit de eerste keer dat James Bond met een sterkere tegenstander te maken krijgt?
Het antwoord daarop is: nee. Natuurlijk niet. Maar toch schuurt het. Max weet James Bond wel erg snel te ontmaskeren. Er is bovendien een scène waarin Max James Bond te slim af is en hem voor dood achterlaat. Niet dat dat nooit eerder is gebeurd, Moore kon het drama altijd van zich af laten glijden. Nu is zijn reactie emotioneler, waarbij de voor hem kenmerkende ironie plots wegblijft.
Vanaf A View to a Kill beginnen de James Bond-films voor mij echt interessant te worden.
Walken heeft alleskunner Grace Jones aan zijn zijde, die de zwoele doch levensgevaarlijke May Day speelt. Het enige wat zij hoeft te doen is zwijgend het beeld in te lopen. De aandacht volgt vanzelf. Zij is een tijgerin die behoedzaam op haar prooi afstapt, om op het juiste moment haar klauwen uit te slaan. Walken en Jones hebben samen zoveel charisma dat Moore er toch bleekjes bij afsteekt. Het is een moordduo waar James Bond heel hard tegen moet knokken.
Minder indrukwekkend vind ik Tanya Roberts als het verplichte Bond-meisje Stacey Button. May Day kan zichzelf prima redden, Stacey is de dame in nood die de sterke armen van James Bond nodig heeft. Terwijl May Day zich ontfermt over een bom, komt Stacey niet verder dan het kwelen van “James!”
Vanaf A View to a Kill beginnen de James Bond-films voor mij echt interessant te worden. De plot is nog altijd moeilijk serieus te nemen – Max moet een genetisch gemanipuleerd wonderkind voorstellen? – het wordt steeds grimmiger. Harder. Door de actie zit er een zekere vaart in deze film en dat vind ik erg prettig. Ik heb begrepen dat A View to a Kill een gepolariseerde ontvangst kreeg, wat mij betreft is dat geheel onterecht.
Regie: John Glen. Met: Roger Moore en Christopher Walken