Octopussy. Ik associeer de titel met het goedkope horrorwerk van Roger Corman. Of de liefdevolle pastiches van Quentin Tarantino. Misschien met een slechte pornofilm. Maar absoluut niet met een James Bond-film met Roger Moore. Ik verwachtte de slechtste aflevering in de reeks over de geheim agent, zat al klaar om hem helemaal af te maken. Ik werd, zoals vaker in dit soort gevallen, aangenaam verrast. Al zeggen de beginbeelden nog iets anders: een clown wordt achtervolgt door twee messenwerpers. Die clown is een vermomde geheim agent en heeft een Fabergé ei bij zich.
Dit onbetaalbare juweel zal dienen als plotmotor en leidt James Bond uiteindelijk bij Octopussy (Maud Adams), een vrouw wiens vader geobsedeerd was door octopussen. Vandaar dat hij zijn dochter de liefdevolle bijnaam gaf. Ik weet niet wat dit zegt over de relatie tussen haar en haar vader, gezien in de naam Octopussy een bepaalde… lading zit.
Even de onnavolgbare plot over smokkelaars en een clown die door twee messenwerpers wordt gedood terzijde, is Octopussy best de moeite waard dankzij het titelpersonage. Zij leidt namelijk een heuse groep van stoere vechtersvrouwen en werkt samen met een bende smokkelaars. Als zij wordt verraden, slaat Octopussy keihard terug. Dat de tegenstanders tot op de tanden zijn bewapend zal haar en haar volgelingen worst wezen. Acrobatiek blijkt heel goed te werken tegen rondvliegende kogels.
James Bond zelf doet het niet slecht, hij mag van geluk spreken dat in deze scène het vrouwenleger flink wat vuil werk voor hem opknapt. Om het in stijl af te sluiten, komt Q (Desmond Llewelyn) aanzetten om iedereen op te pikken. De vechtersvrouwen staan kirrend in een cirkel om hem heen. Er moet natuurlijk ook gelachen worden, tussendoor.
Ik associeer de titel met het goedkope horrorwerk van Roger Corman.
Ik vind het ook mooi dat Octopussy in eerste instantie meer is dan James Bonds zoveelste bedmaatje. Zij blijkt nota bene een belangrijke connectie met hem te hebben. Haar vader werd ooit door hem opgepakt in verband met verraad. In plaats van hem te laten veroordelen, gaf James Bond hem de kans om zich het leven te ontnemen. Kennelijk was dit een betere optie, omdat Octopussy de geheim agent nog altijd dankbaar is voor zijn “barmhartige” daad.
Jammer genoeg eindigt Octopussy zoals een film over de geheim agent hoort te eindigen: James Bond en zijn geliefde overwinning in een innige omhelzing. Het liefst in horizontale stand. Octopussy is aan hem gewaagd, desondanks is het jammer dat zij weer aan de kant zal worden geschoven. Zoals James Bond met alle vrouwen doet. Had haar lekker laten gaan. Nu is zij evengoed een nummertje voor de geheim agent.
Octopussy zet de tred van realisme door en Moore weet de film nog altijd van lekkere ironie te voorzien. Het is echt wel de moeite van het kijken waard. Toch blijft die titel mij dwarszitten. Ik vind hem te melig. Het past niet bij het titelpersonage. Erger nog, ik kan mij niet eens herinneren dat haar echte naam wordt genoemd. Typisch.
Regie: John Glen. Met: Roger Moore en Maud Adams