Na The Spy Who Loved Me was ik even klaar met de avonturen van ‘s werelds beroemdste geheim agent, James Bond. Videoland moest er hetzelfde over hebben gedacht, want alle adaptaties van Ian Flemings geesteskindje waren verwijderd. Maar gezien No Time To Die dit jaar echt uitkomt, is de legendarische filmcollectie weer teruggezet. En vooruit, eigenlijk wil ik de reeks gewoon afmaken. Alleen, hoe? Uiteindelijk volgt het leeuwendeel een formule. James Bond krijgt een opdracht en komt tussendoor zwoele femme fatales en smeuïge schurken tegen.
The Spy Who Loved Me was nummer tien, met nog steeds Roger Moore in de rol van geheim agent. Wat kan ik nog zeggen, afgezien van het weer benoemen van de bekende elementen? Nou, Moonraker, nummer elf, biedt wat dat betreft nog een beetje stof voor bespreking. In nummer tien dook James Bond onder water, nu wordt het omgedraaid en wordt hij de ruimte in gestuurd.
Ergens is dat ook logisch. Als je je held iedere plek op de wereld hebt laten verkennen, is de ruimte het enige wat overblijft. Voor James Bond zijn astronautenpak aantrekt ontmoet hij Hugo Drax (Michael Lonsdale), die er zijn eigen ruimteprogramma op nahoudt. Terwijl James Bond het pad kruist van een andere geheim agent, Holly Goodhead (gespeeld door Lois Chiles), komt hij nog een oude bekende tegen: Jaws (Richard Kiel). Hij is de zwijgende reus met tanden van staal die in de vorige film verscheen. Jaws bleek zo’n geliefd personage bij het publiek dat de makers besloten hem terug te laten komen.
Moonraker is een aardige actiefilm die pas op gang komt in het laatste deel. Als Hugo zijn grootse plan onthult, is mijn interesse gewekt: een nieuwe beschaving beginnen in de ruimte en al het leven op aarde vernietigen. Dan met die nieuwe beschaving terugkomen op aarde om een nieuwe maatschappij te starten. Kijk, dat is nou een fascinerend uitgangspunt die veel meer aandacht en verdieping verdient.
Het is een creatieve uitdaging om deze films te beoordelen, waarbij ik iedere keer een nieuwe invalshoek probeer te zoeken.
Helaas is het de eerste prioriteit om zoveel mogelijk spektakel bij elkaar te schrapen. Ik hou van spektakel, een beetje reliëf zorgt ervoor dat het blijft hangen. De ruimtescènes kan ik mij nog prima voor de geest halen, maar hoe James Bond in de ruimte is gekomen? Wat er überhaupt daarvoor gebeurt? Ik heb echt geen idee meer. Als de plot met Hugo Drax beter was uitgewerkt, had er nog iets moois kunnen zijn ontstaan.
Na Moonraker zou Moore nog tweemaal terugkomen. Vanaf The Living Daylights zou hij het stokje doorgeven aan Timothy Dalton. Nog twee films volhouden dus, en dan kan ik weer genieten van wat vers bloed. Bovendien heb ik van de vijfentwintig James Bond-films er tot nu toe elf gezien. Bijna op de helft. Het is wel doorkijken, ze blijven niet te lang op Videoland staan.
Ergens is het trouwens goed dat ik dit doe. Het is een creatieve uitdaging om deze films te beoordelen, waarbij ik iedere keer een nieuwe invalshoek probeer te zoeken. In dat opzicht houdt James Bond mij lekker scherp.
Regie: Lewis Gilbert. Met: Roger Moore en Michael Lonsdale