Ik zit in de laatste vijftien, twintig minuten van Bloody Nose, Empty Pockets, als plots het scherm op zwart gaat. De zaal wordt kort opgeslokt door het donker, daarna gaan de zaallichten aan en is er een huilende sirene te horen. Het brandalarm. Ik ben geneigd om mijn spullen te pakken en Kriterion snel te verlaten, er is verder geen paniek te horen. Geen bezoekers die haastig via de trap naar beneden komen. Geen medewerkers die ons manen om zo snel mogelijk het gebouw te verlaten. Ik ruik ook geen brandlucht. Als ik polshoogte neem blijkt er een tosti te zijn verbrand.

Twee medewerkers staan bij de electriciteitskast uit te zoeken hoe ze die afschuwelijke afschuwelijke huil-sirene af moeten zetten. Ik ga terug de zaal in, zo’n twee minuten later keert de rust weer terug en kan Bloody Nose, Empty Pockets continueren. In deze aandoenlijke documentaire leggen regisseurs Bill Ross IV en Turner Ross de laatste dag en nacht van de Las Vegas-bar The Roaring 20s vast.

Bezoekers van verschillende pluimage komen langs om hier voor de laatste keer wat te drinken. De barman met epische baard wordt snel afgelost door een barvrouw, die deze laatste nacht zal moeten leiden. Een verlopen acteur met een joekel van een drankprobleem is de stille kracht van de groep. Een dolende muzikant zit achter de barvrouw aan. Een getraumatiseerde veteraan laat zo nu en dan onnavolgbare wijsheden horen. En zo gaat het door.

Het is te voelen dat The Roaring 20s een sterk karakter heeft opgebouwd. Maar Bloody Nose, Empty Pockets wordt echt gemaakt door de gasten. De sfeer is in het begin gemoedelijk, naarmate de alcohol vloeit komt het drama naar boven. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Geliefdes zijn verloren, levens gebroken. Dit is de enige plek waar de gasten zichzelf kunnen zijn. En dat laten ze graag merken. Hoe later het wordt, hoe amicaler het gedrag. Er wordt geknuffeld, gedanst en er bloeien liefdes op.

Ik heb een zwak voor de dolers die ‘s nachts tot leven komen en dan elkaars gezelschap opzoeken.

De sfeer van Bloody Nose, Empty Pockets doet mij sterk denken aan de verhalen van Charles Bukowski. Hij schreef over precies dit soort types. Randfiguren zonder plek in de maatschappij. Ik heb een zwak voor de dolers die ‘s nachts tot leven komen en dan elkaars gezelschap opzoeken. Er zou gesproken kunnen worden van een familie, al kan je je afvragen hoe realistisch dit is. Zoals de acteur opmerkt: als je deze groep echt als familie beschouwt, moet je eigen familie wel erg disfunctioneel zijn.

The Roarings 20s’ laatste uren glijden bijna ongemerkt voorbij. Bij het ochtendgloren beent de acteur gepikeerd de deur uit, kwaad dat zijn vaste stek verdwijnt. Kroeggasten zoeken elkaar op voor een ontbijtje. In de ochtenduren, zo laten de regisseurs zien, blijft de maatschappij gewoon doordraaien. Voor de groep ingewijden is de sluiting van The Roaring 20s een treurige, ja zelfs emotionele gebeurtenis. Voor de rest van de wereld maakt het niets uit.

Als ik de zaal verlaat, hangt de geur van verbrande tosti nog steeds in de gangen. Gelukkig is het daar ook bij gebleven. Ik ga naar mijn eigen stamkroeg op het Leidseplein.

NB: Tijdens het schrijven van deze recensie ontdekte ik de verrassende ontstaangeschiedenis van Bloody Nose, Empty Pockets. Ik zeg niets. Maar ik moet met die kennis deze documentaire absoluut nog een keer zien.

Regie: Bill Ross IV & Turner Ross. Met: Shay Walker en Michael Martin