Gladiator, geregisseerd door Ridley Scott, wordt beschouwd als één van de beste films ooit. Volgens IMDb dan, waar deze titel hoog in de Top-250 staat. Het zou de periodefilm nieuw leven hebben ingeblazen en Russell Crowe, Joaquin Phoenix en Oliver Reed leveren topprestaties. Generaal Maximus (Crowe) levert de definitieve slag tegen de barbaarse Germanen. Pijlen zoeven door de lucht, zwaarden kletteren tegen elkaar en hoofden worden afgehakt. Na de veldslag maakt Commodus (Phoenix), de zoon van Caesar, zijn opwachting. Na Maximus te hebben gefeliciteerd met de overwinning, wacht hem een onaangename verrassing.
Caesar wil niet hem, maar Maximus op de troon hebben. Verbolgen doodt Commodus zijn vader en geeft hij opdracht om Maximus te executeren. De generaal weet te ontsnappen ontsnapt en komt terecht in de handen van Proximo (Reed), die een groepje gladiatoren traint. Je voelt hem al aankomen: Maximus werkt zich op tot de beste gladiator van de groep en komt weer tegenover Commodus te staan.
Scott zorgt er met zijn beelden voor dat Gladiator grootsheid uitademt. Kosten noch moeite zijn gespaard om het oude Rome uit de as te doen herrijzen. De decors zijn gevuld met details om het gevoel van deze periode tot leven te wekken, de arena waar Maximus in eindigt is van een duizelingwekkende omvang.
De altijd bonkige Russell geeft een mooie vertolking van de op wraak beluste Maximus. Phoenix is als Commodus een smerig, narcistisch personage met dubieuze plannen richting zijn zus. Omdat hij wordt gedreven door tragische motieven (zijn vader schonk hem nooit de nodige ouderliefde) is hij niet puur slecht. Er zit zeker nog wat menselijkheid in hem. Reed tot slot is prachtig als gladiator uit lang vervlogen dagen. Hij ziet in Maximus zijn beoogde opvolger. Maar dan moet de koppige ex-generaal wel leren om een connectie te maken met het publiek.
Met Gladiator heeft Scott wel gezorgd voor een herlopeving van het genre, waarbij de navolgers zich soms verslikten in hun drang tot epiek.
Gladiator is zeker een goede film, toch betrap ik mijzelf op de vraag wanneer dat ¨zeker goed¨ wordt overstegen. Wanneer krijg ik het meesterwerk te zien? Het wat teleurstellende antwoord: niet. Tenminste, ik zag het niet. Hoe goed Gladiator ook is gefilmd, inhoudelijk kon het mij niet echt helemaal meenemen. Zo vind ik het verhaal van Maximus een tikje pathethisch. Natuurlijk, het is vreselijk dat zijn vrouw en kind bruut worden vermoord door Commodus’ mannen. Maar zijn verdriet wordt met het nodige drama uitgespeeld. In die monumentale arena krijgt hij een visioen van waar zijn zoon en vrouw zijn, en strekt met betraande ogen zijn hand uit. Alsof hij ze wil aanraken.
Ook in de structuur en de opbouw van het verhaal vind ik Gladiator niet altijd even sterk. Zo zit Maximus’ weg naar wraak vol kronkelige bochten en duurt het enige tijd voor de confrontatie zich aandient. De heldenverering van Maximus voelde geforceerd, als een moetje om de film mee af te sluiten.
Met Gladiator heeft Scott wel gezorgd voor een heropleving van het genre, waarbij de navolgers zich soms verslikten in hun drang tot epiek. Maar om hier nou vijf Oscars aan toe te kennen vind ik wat veel van het goede.
Regie: Ridley Scott. Met: Russell Crowe en Joaquin Phoenix