Double Jeopardy begint helemaal niet onaardig: Libby (Ashley Judd) en Nick (Buce Greenwood) zijn een gelukkig getrouwd en goed vermogend koppel dat gezegend is met een schattig zoontje. Libbys leven neemt een onverwacht grimmige wending als Nick tijdens een boottochtje verdwijnt. Het enige wat resteert zijn bloedsporen en een bebloed mes. Tot overmaat van ramp duikt er een geluidsopname op die impliceert dat Libby Nick heeft gedood. De jury is unaniem in het oordeel: deze vrouw is schuldig aan moord. Uitgerekend in het Huis van Bewaring ontdekt zij dat Nick niet dood is.
Sterker nog, hij is met haar vriendin en zoontje vertrokken om zijn leven opnieuw te starten. Het kan niet anders, of hier moet een wraakactie op volgen. Libby leert in de gevangenis namelijk ook dat het wettelijk onmogelijk is om twee keer voor dezelfde moord te worden berecht. Ofwel, waar de titel naar verwijst.
Na haar opsluiting staat Libby noodgedwongen onder hoede van reclasseringswerker en brompot Travis (Tommy Lee Jones). Vanaf dat moment verandert Double Jeopardy van toon. Niet dat Judd of Greenwood mindere acteurs zijn. Judd verscheen nog in klassieker Heat en ook Greenwood heeft een alleraardigst cv opgebouwd. En toch hebben zij bij lange na niet de geleefde rouwdouwer energie van Jones. Hij is het die Double Jeopardy pit geeft, een stevige trap onder de kont.
Dat is ook nodig, want op inhoudelijk niveau vind ik deze thriller allerminst overtuigend. Nick heeft zat geld en status, na zijn “verdwijning” slaagt niemand erin hem terug te vinden? Zijn zoontje zal naar school moeten. Zegt dat kind niets tegen zijn klasgenoten? Waarom gaat Libbys vriendin zover mee in dit plan? Houdt zij verder haar mond tegen familie en vrienden? Nick treedt nota bene op tijdens één of ander benefietgala. Is er dan niemand die zijn kop herkent? Niemand die denkt “goh, dat was toch die kerel die vermoord was door zijn vrouw…?”
In mijn ogen is Double Jeopardy, op zijn hoogst, twee sterren waard.
Het is dankzij Jones’ optreden dat Double Jeopardy niet helemaal wordt verpest door de plotgaten. Heerlijk hoe hij zich wentelt in zelfmedelijden en nukkig zijn werk uitvoert. Hij is één van die acteurs die al genoeg bereikt door gewoon met zijn smoel in beeld te komen. Double Jeopardy voelt dan ook als twee films die aan elkaar zijn gelijmd. Eén helft zonder en één helft met Jones. Wat had ik graag meer van zijn personage willen weten.
Maar ja, Double Jeopardy is niet Jones’ film. Het gaat uiteindelijk om Libby, haar weg naar naamszuivering, om die rotzak van een Nick een lesje te leren. En dus krijgt zij Travis aan haar zijde, voert zij haar wraak uit en sluit regisseur Bruce Beresford de film keurig af met een goed slot. Al zal Libbys zoon ongetwijfeld de nodige trauma’s hebben opgelopen. Leg dat knulletje maar uit wat zijn vader heeft uitgespookt. In mijn ogen is Double Jeopardy, op zijn hoogst, twee sterren waard. Krap. Eentje voor de moeite en eentje voor Jones.
Oh, en volgens Wikipedia wordt het begrip van “Double Jeopardy” ook nog eens verkeerd toegepast. Met andere woorden, Libby kan alsnog terugkeren naar haar cel.
Regie: Bruce Beresford. Met: Ashley Judd en Tommy Lee Jones