Op het eerste gezicht heb ik helemaal niets met In the Cut, de film van Jane Campion uit 2003. Zij baseerde zich op de gelijkgetitelde roman van Susanne Moore, wat verhaalt over onderwijzeres Frannie Avery (gespeeld door Meg Ryan). Frannie raakt betrokken bij de bloederige daden van een seriemoordenaar. Agent Giovanni A. Malloy (knuffelbeer Mark Ruffalo) is op de zaak gezet en ontdekt dat Frannie merkwaardig erotieke verlangens koester. Zij hoort graag tot in detail hoe de seriemoordenaar te werk gaat. Daarnaast voelt zij wel wat voor Giovannis sterk mannelijke voorkomen.
Die geladen, morsige relatie tussen Frannie en Giovanni krijgt alle aandacht. Net als de geestgesteldheid van Frannie, een nogal onpeilbaar type dat vaak met zonnebril rondloopt. Thuis zijn de gordijnen dicht en wordt de kamer gevuld met schemerlicht. Alsof de onderwijzers de buitenwereld zoveel mogelijk buiten wil houden. Giovanni trekt haar met ruwe hand uit haar schulp. Intussen blijft de seriemoordenaar slachtoffers maken
Ik vind het allemaal wat vaag. Wat moet ik ermee? Toen ik mijn score op Letterboxd invoer, zag ik dat In the Cut opvallend hoog werd gewaardeerd. Niet omdat het zich zou profileren als een spannende thriller, maar omdat het zo goed het vrouwelijke perspectief in een thriller laat zien. Met In the Cut toont Campion hoe een slonzige vrouw zich probeert te redden in een door mannen gedomineerde wereld. Sfeer en spiritualiteit botsen met machismo en lomp haantjesgedrag. Seks is zacht en intiem, tegelijkertijd is het hard, ruw en ranzig.
Ook las ik van een gebruiker dat verlangen een grote rol speelt. Frannie wordt de film lang gestalkt door een ex-vriend (Kevin Bacon, die niet op de spelerslijst staat), die worstelt met paniekaanvallen. Zij verlangt hevig naar Giovanni, maar voelt zich niet comfortabel in diens barbaarse wereld. Toen Frannies vader haar moeder ontmoette, was het liefde op het eerste gezicht. Zijn verlangen was zo sterk, dat hij haar ter plekke ten huwelijk vroeg.
Er zit meer in dan ik in eerste instantie dacht, toch blijft In the Cut in mijn ogen een poging tot mooifilmerij.
Daarbij loopt volgens In the Cut de vrouw steeds gevaar. Frannie wordt belaagd op straat, later wordt zij bijna verkracht door een student. De seriemoordenaar heeft het voorzien op kwetsbare vrouwen. Frannies zus Pauline (Jennifer Jason Leigh) werkt als paaldanseres, en stelt zich zo ook erg kwetsbaar op. De mannen wanen zich veilig, maar gedragen zich ook onbeholpen. Zelfs de meest gevoelige kerel vormt op zijn wijze een bedreiging.
Het zijn pittige thema’s die de hoofdmoot vormen van de film. De plot van de seriemoordenaar is meer een excuus om Frannie en Giovanni bij elkaar te brengen. Geen wonder dat de ontknoping aanvoelt als een anticlimax. Het is de dramatische motor van In the Cut, daar is ook alles mee gezegd.
Vind ik het dan toch een goeie film? Er zit meer in dan ik in eerste instantie dacht, toch blijft In the Cut in mijn ogen een poging tot mooifilmerij. Maar ik begrijp wel dat andere kijkers dit juist prachtig zouden vinden. Het ligt buiten mijn comfortzone, misschien dat ik het nog een kans moet geven. Ik betwijfel of dat gaat helpen.
Regie: Jane Campion. Met: Meg Ryan en Mark Ruffalo