In Cagefighter (met de opwindende ondertitel World’s Collide), geregisseerd door Jesse Quinones, nemen MMA-vechter Reiss (Alex Montagnani) en professioneel worstelaar Randy Stone (Jonathan Good) het tegen elkaar op in de legendarische MMA-arena. Organisator Max Black (Gina Gershon) ziet deze confrontatie wel voor zich. Reiss, die aan de top staat, slaat het aanbod eerst lachend af. Professioneel worstelen is nep. Waarom zou hij zijn reputatie te grabbel gooien door tegenover zo’n nepperd te gaan staan? Volgens Max kan dit gevecht extra publiciteit opleveren.
Schouderophalend gaat Reiss dan maar akkoord. Voor hem is het een walk in the park. Voor Randy is het ernst. Hij voelt zich beledigd door de minachtende reacties en zweert Reiss af te maken in de MMA-kooi. Moet ik nog vertellen wat er gebeurt? Randy wint, Reiss gaat door een dal, komt terug, verslaat Randy en is weer helemaal het mannetje. Einde.
Om wat toelichting te geven voor de niet-ingewijden: Montagnani is ook buiten de camera’s een MMA-vechter, met een respectabele staat van dienst. Van jongs af aan is hij al bezig met vechtsport en heeft – tot nu toe – elf wedstrijden gewonnen. Good heeft in het echte leven geworsteld voor onder meer de WWE en is nu actief voor de groeiende concurrent AEW. Je zou zeggen dat hun vaardigheden optimaal worden ingezet. Helaas gaat Cagefighter tenonder aan een aan zichzelf uitgedeelde knock-out.
Het is nog het beste te beschrijven als een slap aftreksel van Rocky. Ook daar moest een underdog (zo wordt Reiss namelijk neergezet…) zijn kunnen bewijzen, zich omhoog knokken naar de top. Het grote verschil tussen Sylvester Stallone en Montagnani is dat Stallone nog iets van uitstraling heeft. Hij is verre van een topacteur, vergeleken met Montagnani spat de bravoure van hem af. Montagnani is een goeie vechter, maar ontbeert het charisma.
Is Reiss niet gewoon een zielig mannetje met veels te groot ego?
Daarnaast wordt hij geprotretteerd als een zacht ei. Na verlies gaat hij in een hoekje zitten huilen. En dan vraag ik mij af: klopt de bewering van Cagefighter dan nog wel, dat dit het verhaal van de underdog is? Ik zie namelijk een steenrijke kerel die een flinke deuk in zijn ego krijgt, om dan in tranen de arena te verlaten en zich vervolgens als misgenoegd etterbakje te gedragen. Wat heeft dit met de underdog te maken? Is Reiss niet gewoon een zielig mannetje met veels te groot ego?
Good doet het beter. In de worstelring presenteert hij zichzelf als intens, onvoorspelbaar, een heethoofd met kort lontje. Die rol speelt hij hier ook. Hij weet Cagefighter nog een vonkje pit mee te geven, er peper in te strooien. Met veel plezier daagt hij Reiss uit, pest en tart hem, zuigt net zolang tot de eerste klap wordt uitgedeelt. Omdat Montagnani de meeste speeltijd krijgt, blijft de flauwe smaak domineren.
Voor de fans van zowel MMA als professioneel worstelen zal Cagefighter, dankzij de bekende koppen, een feest van herkenning zijn. De rest doet er heel goed aan deze titel over te slaan. Net als Max het gevecht puur ziet als commerciële kans, zo zie ik Cagefighter als schaamteloze reclame voor de twee vechtpromoties. Er zijn veel betere manieren om ruim anderhalf uur van je tijd aan te besteden.
Regie: Jesse Quinones. Met: Alex Montagnani en Jonathan Good