Ik kom nog eens wat tegen in de uitverkoop. Lellebelle bijvoorbeeld. Een erotisch drama (of hoe je het ook wil noemen) dat als tv-film is geclassificeerd. De negentienjarige Belle (Anna Raadsveld) is gek op vioolspelen en droomt ervan toegelaten te worden op een prestigieuze muziekschool. Haar leraar Wolf (Tom Jansen) vraagt zich hardop af of Belle op dat niveau het vioolspel zal kunnen beheersen. Technisch kan zij verdraaid goed met de strijkstok de snaren bespelen. Er zit alleen nauwelijks gevoel in haar spel. Emoties zijn ook belangrijk in de muziek. Misschien zijn die nog belangrijk dan de techniek.

Belle besluit koppig door te zetten, tijdens de auditie slaagt zij er niet in de jury te overtuigen. Tot achter de coulissen iemand in haar oor fluistert: “gaat het”? Dan gaat er iets stromen. En dan doel ik op meer dan de creatieve sappen. Belles frigide karakter smelt weg en na een kort, stomend avontuurtje komt zij stralend terug om de jury evengoed van haar kunnen te bewijzen.

De vraag is alleen: hoe kan Belle die energie volhouden? Is die opwinding nou echt nodig om iedere keer met dat betoverende spel te komen? Ja, dus. Want anders is zij ook maar een gesloten meisje. Zoal qua persoon als op seksueel gebied. Belle gaat daarom op een erotische ontdekkingstocht, om uit te zoeken hoe zij geprikkeld kan worden. Om eens te ervaren hoe het is om fijn klaar te komen.

Die druk wordt door Belles moeder (Renée Fokker) opgevoerd. Zij blijft haar eraan herinneren dat seks een essentieel onderdeel is van het leven. Belles zus (Isis Cabolet) sekst er ook op los. Sterker nog, tijdens een feestje gaat zij publiekelijk van bil met Belles vriendje. Waarom kan Belle zich niet gewoon ontspannen, lekker experimenteren? Op die leeftijd is dat namelijk heel belangrijk.

Naar het schijnt was Lellebelle bedoeld als vrouwvriendelijke erotische film.

En dus beleeft Belle een kortstondig stout avontuur met vriendin Yukshi (Charlie Chan Dagelet), huurt zij een gigolo in, valt voor de knappe Jesse (Benja Bruijning) en stort zich in de armen van docent Vincent (Tom Van Landuyt). De dialogen zitten vol new age-achtige wijsheden (Belles moeder maakt zich bezorgd om de “chakra’s” van haar dochter) en maken voor de zekerheid duidelijk wat het thema precies is. Oh, en blijkbaar is Belles oorlel verantwoordelijk voor de seksuele prikkel.

Naar het schijnt was Lellebelle bedoeld als vrouwvriendelijke erotische film. Ja, echt vrouwvriendelijk om een verlegen meisje neer te zetten als “frigide”. Of haar zachtjes te dwingen om meer seks te hebben. Met de achterliggende bedoelingen in het achterhoofd vind ik vind dat best wel kwalijk, eigenlijk. Zou de boodschap niet moeten zijn dat iedereen op zijn eigen tempo seks moet ontdekken? En dat het best gemeen is als je zus zo openlijk vrijt met je geliefde?

Om toch nog iets positief te noemen: de seksscènes worden erg zacht en liefdevol in beeld gebracht. Er is ruimte voor humor, inimiteit, gêne, spiritualiteit, genot, kortom menselijkheid. Dat geldt niet voor de rest van Lellebelle, wat wegzakt in lachwekkende polder porno met de diepgang van een condoom. Gelukkig was de film in de uitverkoop, anders was het helemaal weggegooid geld.

Regie: Mischa Kamp. Met: Anna Raadsveld en Charlie Chan Dagelet.