Danny DeVito is een uitstekend acteur, ook achter de camera is hij op zijn plek. Zijn voorkeur gaat uit naar zwarte komedie, waarin hij losgaat met verwrongen camerahoeken en extreme close-ups. Het publiek kan zijn gevoel voor humor niet altijd waarderen. Zo ging het niet helemaal goed toen hij het satirische Death to Smoochy uitbracht. Het kostte ongeveer vijftig miljoen dollar om de film te maken, de bioscoopbezoekers bleven grotendeels weg. Critici waren zwaar verdeeld. Terecht? Spil van het verhaal is een kindershow waarin Rainbow Randolph (Robin Williams) voor gastheer speelt.
Helaas wordt hij opgepakt in verband met een omkoopschandaal en ontslagen van de show. Er moet vervanging komen. En snel ook. De directie laat zijn oog vallen op de sullige en naïeve Sheldon Mopes (Edward Norton), die bekend is als de paarse eenhoorn Smoochy. Niet iedereen is gelukkig met de keuze. Nora Wells (Catherine Keener) moet niets hebben van de achterlijke eenhoorn die gezapige liedjes komt zingen over de gevaren van drank, drugs, of dat je je stiefvader moet accepteren.
Terwijl Rainbow Randolph wegzakt in zelfmedelijden, paranoia en afgunst, breekt Sheldon door met zijn creatie. Dit succes trekt de aandacht van louche zakenman Burke Bennett (DeVito), die ook zaken doet met de Ierse maffia. Burke “ontfermt” zich over Sheldon om hem door de onvoorspelbare en gehaaide tv-wereld te leiden. Intussen wil hij elke cent uit de paarse knuffeleenhoorn persen. Rainbow Randolph zint op wraak en zweert om een einde te maken aan Smoochys onzin.
Death to Smoochy is een lekker hysterische komedie met onvergetelijke scènes. Zo wordt de halfgare Spinner Dunn (fantastische rol van Michael Rispoli) in het programma van Smoochy gezet, maar kan hij helemaal geen maat houden met een koebel. En Sheldon doet wel zo onschuldig, achter dat blije gezicht gaat heel wat onverwerkte boosheid schuil. Tijdens de opnames laat hij die boosheid toe, wat tot een heerlijk ongemakkelijk moment leidt.
Als je het mij vraagt verdiende deze donkere satire meer dan zijn financiële strop.
Ik kan mij een bespreking herinneren, waarin gesuggereerd werd dat misschien Jim Carrey gecast had moeten worden, en er misschien geen doden hadden moeten vallen. Die suggesties begrijp ik, ik ben het er niet mee eens. Ten eerste speelt Williams hier een prominente rol en er is iemand nodig die tegengas geeft op zijn stuiterbal-energie. Norton kan dat. Ten tweede is Death to Smoochy een messcherpe satire op de weeld van (kinder)televisie. Het klinkt bot, maar zonder de moorden zou de film te mild zijn geweest.
Spijtig genoeg gaat Death to Smoochy wel voor een goed eind. De zwartgalligheid wordt op die manier toch een beetje onderuitgehaald. Het komt onwaarachtig over, alsof DeVito zich moest neerleggen bij een conventionele afsluiter. Jammer. De conclusie kon harder. Cynischer. Een beetje wat Network deed, bijvoorbeeld.
Het is niet voor iedereen, Death to Smoochy. Maar slecht is het zeker niet. Wel apart. Het is humor waar je van moet houden. En je moet ertegen kunnen dat Williams zich gedraagt als een psychopaat met een persoonlijkheidsstoornis. Als je het mij vraagt verdiende deze donkere satire meer dan zijn financiële strop. Ik zou zeggen, kijk en oordeel zelf.
Regie: Danny DeVito. Met: Robin Williams en Edward Norton