Ik zit toch een beetje te worstelen met In the Mood for Love, het door critici beprezen romantische drama van Kar-Wai Wong. Chow Mo-wan (Tony Chiu-Wai Leung) en Su Li-zhen Chan (Maggie Cheung), allebei getrouwd met een ander, worden verliefd op elkaar. Die liefde wordt, op een of twee scènes na, nooit hardop uitgesproken, met als gevolg dat de emoties onder de oppervlakte blijven hangen. Wat niet betekent dat In the Mood for Love een afstandelijke film is. Integendeel. Er zijn maar een paar woorden of handelingen nodig om die liefde, het intense verlangen naar elkaar, te verduidelijken.
Vanaf de openingsbeelden tot en met de raadselachtige slotwoorden is In the Mood for Love niet per se het soort film dat op plot leunt. Wong wil sfeer maken. Een dramatische, romantische en soms wat magische sfeer die de kijker moet hypnotiseren.
Dat levert prachtige, intieme beelden op vol rode, donkere of grauwe kleuren. De emoties blijven onbesproken, toch blijft door het gebruik van kleuren en muziek duidelijk welk gevoel erbij hoort. Door de gemoedstoestanden zo onnadrukkelijk in beeld te brengen krijgen de scènes waarin de tranen zichtbaar zijn nog meer impact.
Wong componeert daarnaast opvallende shots om de verlegen en timide natuur van zijn personages te tonen. Een klok komt vol in beeld terwijl alleen Chows stem is te horen. Of Su wordt naar de achtergrond geduwd door een kapstok. Hun eigenlijke partners worden onzichtbaar gehouden. Wong laat alleen hun stemmen horen, ze komen nooit in beeld. Het zijn zo eigenlijk geesten die slechts bestaan via Chow of Su.
Ik wil hem graag als meesterwerk beschouwen, zo voel ik hem niet.
Alles goed en aardig, deze film vereist wel dat je niet te veel moet nadenken. Als in, je moet niet naar In the Mood for Love kijken, je moet het echt voelen. Ervaren. Voor mij is dat lastig, omdat ik de kijker ben die zoekt naar houvast in de plot, mij afvraag op welk punt het verhaal zit of waar Wong naartoe wil. Zonder goeie basis vind ik het erg lastig om mij aan die sfeer over te geven. Ik word dan afgeleid door vragen als wat het beeld van Chow bij een muur betekent. Of wat Wong met die laatste woorden wil zeggen.
Tegelijkertijd bevat deze film een unieke stemming. De romantiek was soms net als zoete wierook die ik graag opsnoof. En alhoewel ik, op een paar beelden na, de film op zich niet meer goed voor de geest kan halen, is die stemming mij wel degelijk bijgebleven. Dus, ik weet het nog niet zo goed. Aan de ene kant vind ik In the Mood for Love een prachtige film. Aan de andere kant vind ik hem glibberig, mistig. Ik wil hem graag als meesterwerk beschouwen, zo voel ik hem niet.
Wellicht moet ik hem nog een keer kijken. Of beter gezegd, voelen. En wie weet is het simpelweg niet mijn soort film, is In the Mood for Love te subtiel voor mij. Dat kan natuurlijk ook nog.
Regie: Kar-Wai Wong. Met: Tony Chiu-Wai Leung en Maggie Cheung