De eerste Rambo was zo subtiel als een bazooka tegen een konijn, toch ging het ergens over. Angst voor de vreemdeling die zomaar het dorp binnenwandelt. Het trauma van oorlogsveteranen. Sylvester Stallone zette Rambo neer als geloofwaardig eenmansleger, hier en daar liet hij menselijkheid doorschemeren. Ja, uiteindelijk was het een actiefilm. Maar wel eentje die net even wat dieper ging. Helaas, net als bij die andere door Stallone vertolkte held, Rocky, moest het succes worden uitgemolken. En kreeg Stallone meer creatieve invloed.

Interessant is dat de eerste versie van Rambo: First Blood Part II is geschreven door James Cameron. Naar eigen zeggen had hij Rambo gekoppeld aan een bijpersonage dat voor komische verluchting moest zorgen. Stallone zag er duidelijk niet de humor van in en besloot het script grondig te herschrijven. Er moest meer ruimte komen voor een stevig politiek punt. En waarschijnlijk wilde hij zelf meer tekst. Al zal dat laatste nooit duidelijk worden.

In Rambo: First Blood Part II wordt Rambo gevraagd om naar de bossen van Vietnam af te reizen. Blijkbaar zijn er soldaten achtergebleven in de kampen. De spierbundel moet onderzoeken of dit klopt, foto’s maken en weer terugkeren. Zelf de held uithangen is absoluut verboden. Je kan je afvragen waarom uitgerekend hij is uitgekozen voor deze missie. Hij lapt orders aan zijn laars en heeft zich bewezen als meedogenloze moordmachine. Het is maar één van de vele vraagtekens die opdoemt, maar dat terzijde.

Werd in First Blood de spanning tergend traag opgevoerd om op het hoogtepunt het dorp in een oorlogsgebied te veranderen, in dit vervolg wordt gekozen voor een andere aanpak. Eenmaal in de jungle kan Rabo’s knalfestijn beginnen. Waarom langzaam naar het geweld opbouwen als de Vietcong bruut kan worden uitgemoord. Of dat nou met een vuurwapen of een mes is, maakt niet zoveel uit, Rambo is in dat opzicht creatief genoeg.

Alles wat deel een zo sterk maakte schiet hij in dit vervolg aan flarden.

Natuurlijk negeert Rambo zijn instructies en bevrijdt hij de gevangenen. Er volgt een plotdraai (die ik nog steeds niet helemaal kan plaatsen) waardoor Rambo nog wat langer in de jungle moet blijven. Daarna veegt hij de jungle leeg in holle, monotone geweldscènes, waarin hij de vijand wegmaait met kogels en explosieven. Wanneer Stallone als held uit de jungle strompelt, maakt hij het patriottische feest compleet met wat gemurmel over Amerika.

Bij Rambo: First Blood Part II moet ik steeds denken aan het woord “plat”. Het is allemaal zo vreselijk eendimensionaal. Stallone doet niet veel meer dan zich grommend en mompelend door de tekst worstelen. In het eerste deel was de lijn tusen goed en slecht nog dun. Grijzig. Vaag. In dit vervolg is het lekker overzichtelijk zwart/wit. Wij tegen zij. Amerika tegen de buitenlander.

Rambo: First Blood Part II is een ongegeneerde ego-trip waarbij Stallone zijn gespierde lijf kan tonen en voor actieheld speelt. Alles wat deel een zo sterk maakte schiet hij in dit vervolg aan flarden. Hij heeft het geweten, de film werd gul beprezen met Raspberry Awards. Misschien had hij toch het script van Cameron moeten behouden.

Regie: George Cosmatos. Met: Sylvester Stallone en Richard Crenna