Saw begon in 2004 met een heel simpel uitgangspunt. Seriemoordenaar Jigsaw (Tobin Bell) ontvoerde mensen die – in zijn ogen – hun leven verspilden, en gaf ze door middel van gruwelijke tests de keuze om uit hun negatieve spiraal te breken. De film viel in de smaak dankzij die ietwat gekunstelde filosofie en er ontstond algauw een ware cultus om Jigsaw en zijn gedachtegoed. De fans wilden meer, ze kregen meer. Zes vervolgen later is de reeks aanbeland bij Saw 3D. Jigsaw zelf is inmiddels overleden en tussen zijn “erfgenamen” is een intens gevecht uitgebarsten. Ook is er een nieuwe bad guy geïntroduceerd.

Agent Mark Hoffman (Costas Mandylor), die misschien nog wel gestoorder is dan Jigsaw omdat hij zich ontpopte tot ordinaire wraakengel. Zijn tests kennen geen uitweg, zijn puur bedoeld voor de marteling en de dood. Dat is ook de toon die de serie binnensloop. Hoffman zal die toon niet lang meer volhouden, gezien Saw 3D de hekkensluiter vormt. Soort van.

Het begint met de slechtste scène die ik tot nu toe in een Saw-film heb gezien. Twee kerels blijken met hetzelfde meisje te gaan, zij heeft op haar beurt de mannen gebruikt voor eigen doeleinden. Vergeven zij haar, of kiezen zij voor hun eigen leven? Regisseur Kevin Greutert zal ongetwijfeld nobele bedoelingen hebben gehad met de scène, dit is wel heel plat. Zelfs voor de filmreeks. Het wordt interessant als Hoffman, die in Saw VI was ontmaskerd, in allerijl zijn sporen wist. En zich koste wat kost op Jill (Betsy Russell) wil wreken.

Dan is er ook nog Bobby (Sean Patrick Flanery) die ooit een test van Jigsaw overleefde en daar een zeer goed verkopend boek over schreef. Hij wordt door andere overlevenden met open armen ontvangen en is getrouwd met een prachtige vrouw. Maar vertelt hij wel de waarheid? Of maakt hij die waarheid mooier dan dat die is? Uiteraard eindigt hij als slachtoffer in de speelruimte van Hoffman. Daar mag hij laten zien wat voor “overlever” hij echt is.

In zekere zin kan dit hoofdstuk beschouwd worden als een robuuste schoonmaak.

Bij de DVD van Saw 3D zat trouwens nog een brilletje om de film echt in 3D te bewonderen, ik hield dat nog geen minuut vol. Gelukkig is deze horrorfilm ook in 2D prima te doen. Van mij hoeft het niet zo heel per se dat de ingewanden letterlijk op mij afkomen, zonder dat effect valt er nog genoeg te gruwelen.

Alles komt bij elkaar in Saw 3D. Er wordt verwezen naar andere delen uit de cyclus en bekende personages maken hun rentree. In zekere zin kan dit hoofdstuk beschouwd worden als een robuuste schoonmaak. Elk lijntje wordt afgewerkt zodat de kans op een direct vervolg heel klein is. Het is een accumulatie van de filmserie, met als bedoeling te eindigen waar Saw zes jaar geleden begon. Ik weet het, er zal helemaal niets van kloppen. Maar man, wat geeft dat einde een intense voldoening.

Dit betekende overigens niet dat er geen vervolgen meer kwamen. Zo verscheen in 2017 nog Jigsaw en kon dit jaar nog Spiral nog in de bioscoop worden bewonderd. De traditie om met elke Halloween voort te borduren op Jigsaws filosofie en nalatenschap is wel afgelopen. Uiteindelijk, of de critici het willen of niet, zorgden de oorspronkelijke bedenkers – James Wan en Leigh Whannell – in 2004 voor een mijlpaal in het genre. Eentje die nu nog, hetzij sporadisch, voor nakomelingen zorgt.

Puur om te kijken hoe dit “staat” heb ik de beoordeling van IMDb in deze bespreking geplaatst. Dit is dus niet de beoordeling van FilmBekeken.

Regie: Kevin Greutert. Met: Costas Mandylor en Betsy Russell