Ik heb bij Kevin Costner altijd het idee gehad van een bijrolspeler die uit alle macht de hoofdrol wil hebben. Hij doet ongetwijfeld zijn best, gooit zijn jongensachtige charmes in de strijd, in mijn ogen is hij niet in staat een film te dragen. Dat is problematisch als hij zichzelf de hoofdrol geeft in een epos van bijna drie uur. Zoals The Postman. De wereld is tenonder gegaan aan oorlogen en andere apocalyptische toestanden. Wat rest is een woestijn. Een naamloze dwaler (Costner dus) gaat van dorp naar dorp om met de opvoering van stukken van Shakespeare geld te verdienen.

In het gelijknamige boek van David Brin voert het hoofdpersonage eveneens scènes van de legendarische toneelschrijver op. Bij Costner vermoed ik dat er ook een stukje ego meespeelt. Als om de critici te laten zien dat hij zijn klassiekers kent. Na zo’n optreden wordt het dorp opgeschrikt door de komst van de Holnists, een leger dat zelf de macht in de postapocalyptische wereld wil behouden.

Het naamloze hoofdpersonage wordt meegenomen, vlucht weg, vindt de uitrusting van een postbode en gaat voortaan verder als The Postman. Hij gaat weer langs dorpen en doet nu net of hij post bij zich heeft. Uitgerekend in dat ene dorp woont iemand die al heel lang wacht op een brief. En natuurlijk heeft The Postman die ene brief bij zich. Wat hij niet kan bevroeden is dat de post ook echt hoop biedt. Net als de smoes dat de postbezorging weer wordt hervat om zo de communicatielijnen te herstellen. Hij is de man die de glorie van de Verenigde Staten kan terugbrengen!

Hij wuift het weg, wil gewoon eten, drinken en onderdak, maar de hoop werkt verslavend. Hoe gevaarlijk het ook is, vrijwilligers melden zich aan om brieven te bezorgen. De bevelhebber van de Holnists, Betlehemen (Will Patton), wil het absoluut niet hebben dat de mensen zich gaan verenigen. Als dat gebeurt ontstaat er verzet. Postbezorgers lopen het risico om door zijn mannen te worden vermoord. Zal de postbezorging evengoed zegevieren, om zo Amerika weer opnieuw op te kunnen bouwen?

Misschien had iemand anders de hoofdrol voor zijn rekening moeten nemen.

The Postman is met bijna drie uur erg lang en erg saai. Hoe kan het ook anders, de film gaat over postbezorgen. Hoe gevaarlijk het ook is om een brief te bezorgen, het leent zich niet voor fijne actiescènes. Costner gebruikt het uitgangspunt bovendien om het naamloze hoofdpersonage – ofwel zichzelf – eens flink in de schijnwerpers te zetten. Hij zou zelf het hoofdpersonage als “bescheiden” hebben beschreven, daar ga ik dus helemaal niet in mee. Op het einde wordt nota bene een standbeeld van hem onthuld. Ja, heel bescheiden. Dit is schaamteloze zelfbevlekking.

Wat Costner dan wel weer goed doet is mooie plaatjes schieten. Hij heeft oog voor weidse beelden die het grootse aspect van de film moeten benadrukken. En hij heeft zich omringd met een goede cast. Olivia Williams staat voor het eerst voor de camera. Patton is sterk als ijskoude krijgsman. Giovanni Ribisi komt langs om fijn te schmieren. Ook zanger Tom Petty heeft nog een klein rolletje.

Misschien had iemand anders de hoofdrol voor zijn rekening moeten nemen. Iemand die begrijpt dat deze rol zowel nederigheid als charisma nodig heeft. Christian Bale? Michael Fassbender? Tom Hardy? In dat geval zou ik de mythologisering van The Postman nog een beetje geloofwaardig hebben gevonden.

Regie: Kevin Costner. Met: Kevin Costner en Olivia Williams