Van Paddington herinner ik mij een nagenoeg pefecte samensmelting van snoepkleurige beelden, een simpel verhaal en fantastische personages. Paddington 2 houdt zich aan dezelfde receptuur, met als resultaat een vervolg dat het niveau van deel 1 met gemak benadert. Misschien zelfs overstijgt. Beer Paddington (ingesproken door Ben Wishaw) is na het eerste deel helemaal op zijn gemak in de Londense woonwijk. Hij heeft een liefhebbende pleegfamilie en is een geliefde buurtbewoner. Omdat zijn tante Lucy honderd wordt wil hij graag iets speciaals voor haar kopen.

Lucy heeft immers jarenlang voor hem gezorgd, nu wil hij iets terugdoen. Het was altijd haar wens om Londen eens te bezoeken. Paddington heeft niet het geld voor zo’n dure reis. Maar hij kan wel iets anders kopen. Een pop-up boek van Londen. Ook die is niet goedkoop, Paddington kan dat nog via baantjes nog wel regelen. Zijn plan loopt helemaal in de soep als het boek wordt gestolen door acteur Phoenix Buchanan (Hugh Grant). Erger nog, hij krijgt de schuld van de diefstal in zijn berenschoenen geschoven.

De (visuele) grappen en kleurrijke beelden wekken de indruk dat Paddington 2 zich op een kinderpubliek richt. Regisseur Paul King weet beter. Onder het kinderlijke uiterlijk schuilt ook iets van spanning die niet zou misstaan in een film voor volwassenen. De scènes in de gevangenis zijn bijvoorbeeld redelijk pittig. Paddingtons cel is erg donker, en de geagiteerde kok Knuckles (Brendan Gleeson) is echt geen lieverdje.

King trekt de balans weer recht met de lichtroze kleding van de gevangenen. En Knuckles wordt dankzij de cameraposities een hilarische tekenfilmfiguur. Als Paddington samen met hem marmelade maakt, blijkt er achter het dreigende uiterlijk van de knorrige kok een onzekere man te zitten. Laat ik ook zeker niet de gortdroge, absurdistische humor vergeten die voor de nodige verluchting zorgt.

Zonder er veel woorden aan te besteden, leidt King deze briljante combinatie van live-action en animatie naar een tranentrekkende finale.

Wishaw is als Paddington de ster van de film, Grant verdient hier eveneens applaus. Hij zet een personage neer dat zowel slecht als onvergetelijk is. Als acteur is hij afgezakt naar reclames voor hondenvoer, zijn grote droom is weer de bühne op met zijn eenmanshow. Heerlijk, hoe hij hier staat te schmieren en manipuleren. Vergeet de acteur van de romantische komedies. Grant lijkt als opgeblazen schurk nog veel meer op zijn plaats. Blijf na het slot zeker kijken, want Grant krijgt de kans om zich uit te sloven met gezang en danspasjes.

King slaagt er trouwens ook nog even in om Paddingstons buurt een te geven. De buurtbewoners krijgen in scènes van maar een paar minuten hun eigen persoonlijkheid en miniverhaaltje, die zich door de film heen ontwikkelen. Het sluit niet altijd aan bij de overkoepelende plot, het geeft de film nog meer leven. Ook de achtergrondpersonages zijn mensen, lijkt Paddington 2 te willen zeggen.

Als het hele avontuur achter de rug is moet er nog één ding worden afgerond. Het draaide immers om Lucy en Londen. Paddington 2 eindigt onverwacht en logisch. Zonder er veel woorden aan te besteden leidt King deze briljante combinatie van live-action en animatie naar een tranentrekkende finale. Want eerlijk, ik hield het niet droog.

Regie: Paul King. Met: Ben Wishaw en Hugh Grant