Ik wist dat de doorbraakfilm van Cees Geel uit 2004 erg goed lag bij zowel critici als het publiek. Toen de film net was uitgekomen, biechtte een collega nog op hoe erg hij had gejankt op het einde. Jaren later heb ik mij er eindelijk toe aangezet dit drama van Eddy Terstall zelf eens te kijken. En ik moet zeggen dat de bewieroking echt helemaal terecht is. De film begint met tandarts Camiel (Marcel Hensema) die per toeval zijn beste vriend van jaren geleden weer ontmoet: Simon (Geel). Nog voor er echt goed kan worden bijgekletst, vertelt Simon dat hij kanker heeft. En dat hij dus niet meer zo heel lang te leven heeft.
Als het nieuws is bezonken, beschrijft Camiel in geuren en kleuren aan partner Bram (Dirk Zeelenberg) hoe hij Simon voor het eerst ontmoette. Hij is eigenaar van een coffeeshop en wil alles uit het leven halen. Hij zit vol rappe praatjes en een vet Amsterdams accent. Achter die façade van de über-macho schuilt echter een lieve kerel die stiekem het beste met iedereen voorheeft.
Via hem kwam de wat bleue Camiel, die dan nog studeert voor tandarts, terecht in een stoet van bonte persoonlijkheden. Minnaressen, concurrenten, paardenmeisjes en personeel met een ooglap, er komt van alles voorbij. Camiel is altijd welkom en komt zelfs kijken bij een stuntklus die Simon moet uitvoeren. Tijdens een vakantietrip naar Thailand maakt Camiel een grote fout, en verliest hij zijn Amsterdamse vriend jarenlang uit het oog. Tot nu dan.
Terwijl de twee mannen hun vriendschap weer oppakken, zorgt de kanker voor een ravage in Simons lichaam en geest. De voorheen zo levenslustige Amsterdammer doet zijn best om positief te blijven, weigert om in bed te liggen en te treuren. Hij gruwt van medelijden, wil niet dat iemand een traan om hem laat. Maar dat betekent niet dat de situatie hem niet onberoerd laat. Als zijn act van de stoere kerel barsten oploopt, druppelt het verdriet naar buiten.
Kanker en de dood zijn ronduit klote, maar er mag, tussen de tranen door, ook gelachen worden.
Regisseur Eddy Terstall waagt het niet om zijn film vol te stoppen met goedkoop sentiment. Nergens dikt hij de emoties aan. De personages willen er niet over praten. Op het einde, als Simons geliefden zich hebben verzameld en alles wordt klaargezet voor de euthanasie, draait Terstall de muziekknop uit. Geen violen, piano of ander instrument om de naderende dood in te luiden. Het is stil. Terstall wil zijn geliefde personage een eerbiedig en passend afscheid geven.
De cast maakt er een waar feestje van, Geel speelt hier de rol van zijn carrière. Hij komt weg met grappen die in de wereld van woke gecensureerd zouden worden. Om nog maar te zwijgen van zijn seksuele escapades. Geel zorgt ervoor dat Simon boven alles menselijk blijft. Die Gouden Kalf heeft hij geheel terecht gewonnen.
Simon is een film met lef en een hart. Net als zijn gelijknamige hoofdpersonage. Kanker en de dood zijn ronduit klote, maar er mag, tussen de tranen door, ook gelachen worden. Dat is de boodschap die Terstall wil afgeven. Een belangrijke, prachtige gedachte die ten alle tijden gekoesterd moet worden.
Regie: Eddy Terstall. Met: Marcel Hensema en Cees Geel