Ik zit voor het eerst sinds maanden weer in de knusse zaal van De Uitkijk in Amsterdam, en een ouder koppel achter mij zit luid mompelend commentaar te geven op de film. Heb gewoon het fatsoen om je waffel te houden. Of blijf lekker thuis om vanuit je luie bank de film van audio-commentaar te voorzien. Goed, nu ik die irritatie geventileerd heb, hoe was de film zelf? Het gaat om Judas And The Black Messiah. Geïnspireerd op ware gebeurtenissen en geregisseerd door Shaka King. Autodief Bill O’Neill (LaKeith Stanfield) wordt opgepakt door FBI-agent Roy Mitchell (Jesse Plemons).

Hij krijgt de keuze om de gevangenis in te gaan, of om te infiltreren bij de Black Panthers in Illinois, waar de krachtig orerende Fred Hampton (Daniel Kaluuya) de touwtjes strak in handen heeft. De gemeenschap ziet in Fred een charismatisch leider, wat betreft FBI-baas Edgar Hoover (een zwaar onder de makeup zittende Martin Sheen) is hij een ordinaire terrorist. Iemand moet hem erin luizen. Of, nog beter, uitschakelen.

Bill, die de gevangenis liever mijdt, neemt het aanbod aan en glijdt Freds groep binnen. De titel Judas And The Black Messiah impliceert een eenvoudige zwartwit strijd. De Judas, Bill, tegenover The Black Messiah, Fred. De sluwe verrader die meer geeft om zijn eigen hachje versus de leider die zijn mensen verlossing belooft van het racistische juk. Maar zo eenvoudig is het niet.

Hoe langer Bill omgaat met de Black Panthers, hoe harder zijn geweten gaat knagen. Is Fred nou echt de terrorist die de FBI van hem maakt? Is hij nou echt zo’n gevaar voor het land? Bill ziet een man die het superieuriteitsdenken van de witte man niet meer pikt, zich afkeert tegen het zinloze geweld van de politie. Als woorden niets oplossen, dan daden.

De epiloog bevestigt nog maar even dat deze strijd slechts verliezers kende.

Daartegenover heeft Fred er helemaal geen problemen mee om op te roepen tot geweld en betrekt hij zelfs racistische Zuiderlingen bij de groep. Als hij tekstschrijfster Deborah Johnson (Dominique Fishback) heeft bezwangerd, maakt hij duidelijk dat zijn doel boven alles staat. Daar hoort een leven vol risico’s bij. Maar hij vindt het evenmin een probleem om nog meer kinderen te krijgen. Bill en Fred blijken complexe mannen, die Judas And The Black Messiah voorzien van de nodige nuances.

Structureel zit Judas And The Black Messiah niet altijd even lekker in elkaar – met name Bill en Freds plotlijntjes draaien ongemakkelijk om elkaar heen – en de makers hebben naar het schijnt ook niet alle misstanden aan bod laten komen. Dat wordt helemaal goed gemaakt door de aanhoudende spanning die per scène wordt opgeschroefd. Zal Bill ontdekt worden? Hoelang duurt het voor Fred is ingehaald door de politie? Intussen escaleert het geweld tussen de politie en de Black Panthers, met een opeenstapeling van doden aan beide kanten.

Judas And The Black Messiah is een pittige titel met onafwendbare en dramatische apotheose. De epiloog bevestigt nog maar even dat deze strijd slechts verliezers kende. Op juridisch gebied is het niet eens zo heel lang geleden afgewikkeld. Dat maakt helemaal indruk, gezien deze geschiedenis zich afspeelde in de jaren zestig. Er is dus jarenlang gevochten voor een flintertje gerechtigheid. Zelfs het koppel was er helemaal stil van.

Regie: Shaka King. Met: Lakeith Stanfield en Daniel Kaluuya