Na het psychedelische Performance, de spirituele horrorfilm Don’t Look Now en het sciencefictionavontuur The Man Who Fell To Earth, stond regisseur Nicolas Roeg met beide benen op de grond voor de psychologische thriller Bad Timing. Psychiater Alex Linden (Art Garfunkel) beleeft een onstuimig liefdesavontuur met de impulsieve en piepjonge Milena Flahery (Theresa Russell). Bad Timing gaat van start als Milena met een overdosis in het ziekenhuis beland. Alex vond haar in comateuze toestand in haar appartement, waarop hij snel de ambulance belde.

Zo op het eerste gezicht gaat het om zelfmoord. Maar als Alex wordt ondervraagt door volhardend agent Netusil (Harvey Keitel), ontstaan er gaandeweg gaten in zijn verklaring. Terwijl Alex al zwetend probeert de gaten te dichten, springt Roeg via flashbacks associerend terug door de tijd. Hoe hebben de twee geliefden elkaar ontmoet? En, nog belangrijker, wat probeert Alex zo angstvallig te verbergen?

Milena, zo wordt uit de flashbacks duidelijk, was een onstuimige, onberekenbare vrouw, die algauw bij de veel oudere Alex in de smaak viel. Hun samenzijn was intens en gepassioneerd, tot langzaam het gif hun relatie binnensloop. Zij heeft een affaire met de fles en is niet vies van seksuele avontuurtjes met andere mannen. Hij worstelt met ziekelijke jaloezie. Hun liefde is vurig. Allesverterend. Dit moet wel fout aflopen.

Het is trouwens de vraag wie van de twee nou echt het gekst is. Milena is niet te vertrouwen en wisselt nog sneller van humeur van dan mannen, Alex staat evenmin stevig in zijn schoenen. Hoe gestoord hij echt is, blijkt uit de beruchte scène waarin hij boven de bewustloze Milena hangt. Langzaam bouwt Roeg op naar de climax, waarbij Alex zich overgeeft aan de meest perverse impuls die je je kan voorstellen.

Alex wil niets liever dan voor altijd samenzijn met zijn Milena, met haar versmolten raken in een eeuwigdurende liefdesomhelzing.

Door de versplinterde vertelstructuur is het zeker in het begin lastig om de verwikkelingen bij te houden. Het ene moment wordt Alex ondervraagd, dan haalt hij Milena op bij een tolweg, waarop Roeg doodleuk schakelt naar een ruzie tussen de twee, om weer terug te keren naar het heden. Als er al zoiets als een “heden” bestaat in Bad Timing. In elke andere film zou deze stijl aan kunnen voelen als trucje, hier past het perfect bij Alex’ desoriëntatie. Hoe meer hij zich het nauw voelt gedreven, hoe chaotischer de montage wordt.

De gefragmenteerde stijl van Bad Timing dient ook om een sfeer van voyeurisme op te roepen. Zie hoe twee personages uit verschillende tijdlijnen hetzelfde decor delen, waardoor het lijkt alsof zij ook in dezelfde scène zitten. Niets is minder waar. Maar hierdoor kan bijvoorbeeld Netusil “meekijken” in een scène tussen Alex en Milena. Het geeft Bad Timing, dat toch al uitgaat van een dubieuze ontknoping, een lekker obscene bijsmaak.

In vergelijking met Roegs eerste vier films is Bad Timing zijn toegankelijkste werk, elke houvast wordt evengoed weggetrapt. Het publiek wordt in de verwarde geest van een angstige man gegooid. Alex wil niets liever wil dan voor altijd samenzijn met zijn Milena, met haar versmolten raken in een eeuwigdurende liefdesomhelzing. Hij krijgt het nog bijna voor elkaar ook.

Regie: Nicolas Roeg. Met: Art Garfunkel en Theresa Russell