Undine begint met het gelijknamige hoofdpersonage (Paula Beer) en haar vriend Johannes (Jacob Matchenz) op een terrasje. Hij maakt het uit, waarop zij koeltjes zegt hem dan te moeten doden. Dat kan toch niet de bedoeling wezen? Zij geeft hem één kans om de beslissing terug te draaien. Daarna keert Undine haastig terug naar het museum waar zij rondleidingen geeft door de geschiedenis van Berlijn. Dit werk moet volgens regisseur Christian Petzold een cruciaal onderdeel van de film vormen, want hij neemt ruim de tijd de rondleiding te volgen. Gaat het hier om karakterbouw?
En hoezo moet Undine overgaan tot moord als haar vriend het uitmaakt? Het wordt nog gekker als Undine in een restaurant de charmante Christoph (Franz Rogowski) ontmoet. In dat restaurant staat ook een groots aquarium waar Undine gebiologeerd naar staart. Terwijl Christoph bedeesd haar aandacht probeert te krijgen spat het aquarium uit elkaar en stromen het water en de vissen over de vloer. Alsof er helemaal niets is gebeurd besluiten de twee daarna te daten.
Hun eerste uitje is een duikverkenning met bijna fatale afloop. Christoph wil zijn kersverse geliefde iets bijzonders laten zien, als Undine plots zonder zuurstoffles naar het wateroppervlak zweeft. Niets aan de hand verder, zij overleeft het merkwaardige incident. Ik zit mij tegen die tijd wel af te vragen waar ik nou naar zit te kijken. Op het eerste gezicht is het een opeenstapeling van vage gebeurtenissen. Maar Petzold heeft wel degelijk een bedoeling.
Volgens de (overigens erg positieve) kritieken verwijst de film naar de oeroude mythe van de waternymph. Dit magische wezen woont in het water en bindt zich voor het leven aan een partner. De naam van Undine is aan die mythe gekoppeld. Het is inderdaad dus niet voor niets dat zij zich bezighoudt met de geschiedenis van de stad. Johannes heeft haar immers “verraden” door met iemand anders te gaan. Het verklaart ook waarom Christoph oog in oog komt met de meerval.
In mijn ogen ontstijgt Undine nooit het niveau van zweverige interessantdoenerij.
Alhoewel met die kennis de film duidelijker wordt, blijft er toch veel in nevelen gehuld. Waarom onploft het aquarium? Hoezo wordt Undine gebeld door Christoph, maar blijkt dat achteraf onmogelijk te zijn geweest? Wat is de reden dat Petzold het verhaal “doorgeeft” aan Christoph? Is het einde nou goed, of juist niet? Daarbij wordt de verwijzing naar de waternymph nooit echt hardop uitgesproken. Ik weet het ook alleen dankzij de recensies en Wikipedia.
Waar Undine wel flink mee scoort is actrice Beer. Met haar grote, groengekleurde ogen en lange haren trekt zij moeiteloos de aandacht. Als Undine oogt zij op het eerste gezicht als een onschuldig meisje met sensuele trekken. Maar zij heeft wel degelijk moordzuchtige neigingen. Net als de waternymph waar Petzold zo graag naar wil verwijzen.
Magisch-realisme is prachtig en moedig ik absoluut aan, hier blijft het hangen in een handvol onuitgewerkte ideeën die op een hoop zijn gegooid. Het voelt fladderig, rafelig. Ook dat mag, hier wekt het irritatie op. In mijn ogen ontstijgt Undine nooit het niveau van zweverige interessantdoenerij. Ik vermoed dat als de film het magisch-realisme van zich af zou schudden, er dan nog een vermakelijke romantische thriller uit zou komen.
Regie: Christian Petzold. Met: Paula Beer en Franz Rogowski