En ja hoor, nog een iconische schurk die zijn eigen ontstaansverhaal heeft gekregen. Ditmaal is het de beurt aan Cruella de Vil, de griezelvrouw uit 101 Dalmatiërs. Het is dat ik weer naar de bioscoop ga en dat het gewoon goed uitkwam om Cruella te kijken. Anders had ik hem overgeslagen. Tot mijn grote verrassing heb ik er zowaar van genoten. Door de lage verwachtingen? Of toch door de kwaliteit van de film? Het begint in ieder geval goed. Estella (Emma Stone) deelt koeltjes mee dat zij zal sterven. En dat haar overlijden te maken heeft met een ketting. Voor de film op dat punt komt, volgt een uitgebreide voorgeschiedenis.
Estella is geboren met schizofreen ogend haar. De ene helft is wit en de andere helft is donker gekleurd. Precies zoals in de tekenfilm. Estella heeft ook een pittig temperament, wat haar de bijnaam “Cruella” oplevert. Als haar moeder hulp vraagt bij een onbekende, is Estella er getuige van hoe zij door een bizar ongeluk om het leven komt. Na wat omwegen ontmoet zij de kruimeldieven Jasper (Joel Fry) en Horace (Paul Walter Hauser), die het verweesde meisje onder hun hoede nemen.
Cruella is dan nog maar een paar minuten bezig. En er volgt nog veel meer. Estella krijgt een baan bij een modehuis, wordt het lievelingetje van “The Baroness” (Emma Thompson), doet een gruwelijke ontdekking, keert zich tegen The Baroness, laat haar duivelse kant Cruella definitief toe… Het verteltempo ligt waanzinnig hoog, de film springt continu over van stijl en genre. Van snelle montages voor de slapstick, naar strakke langdurige shots voor sfeerbeelden of drama. De camera glijdt en zoeft overal doorheen, alsof er geen muren of daken bestaan.
Regisseur Craig Gillespie laat Cruella swingen, bruisen, borrelen en rocken. Dit gevoel wordt nog eens onderstreept door de muziek. Verwacht Sympathy for the Devil, Come Together en Whole Lotta Love. Zelfs I Wanna Be Your Dog van The Stooges wordt gecoverd. Een van meest iconische punknummers ooit is opgenomen in een Disneyfilm. Ik kan dat alleen maar toejuichen. Oh, en er is nog een hele gave knipoog naar David Bowie.
Maar man, wat heb ik van deze film genoten.
Het is dankzij Stones optreden dat de film nooit bedolven raakt onder het swingspektakel. Het levensverhaal van Estella is dan niet uniek of altijd even geloofwaardig, met haar aangenaam nonchalante acteerstijl biedt Stone tegengas aan de sensatie. Zij geeft zich moeiteloos over aan de attractie die Cruella is. En hoe wreed Estella’s alter-ego ook wordt, er zit een begrijpelijke motivatie achter haar daden. Ook als die daden tegen het bedenkelijke aanschuren.
Ik kan mij overigens goed voorstellen dat niet iedereen positief zal reageren. De grote plottwist vergt de nodige bereidheid van het publiek. Volgens mij sluit Cruella ook niet helemaal aan op de originele Disneyfilm, waarin Cruella juist door en door slecht was. Hier is zij, zeker tegenover The Baroness, een zwaar beschadigde vrouw die ook maar haar best doet. Cruella is nog helemaal niet zo’n griezel. In tegenstelling tot haar scherp contrastrerende haarkleur, bevat deze Cruella juist grijstinten.
Afgelopen jaren hebben zat ontstaansverhalen over iconische schurken het licht gezien. De een kon meteen bij het grofvuil, de ander mocht zich direct onder de categorie “moderne klassieker” scharen. Cruella is zeker geen moderne klassieker. Nog niet. Maar man, wat heb ik van deze film genoten.
Regie: Craig Gillespie. Met: Emma Stone en Emma Thompson