Bruno Mattei wordt beschouwt als de Italiaanse Ed Wood Jr.. Het is nogal wat om met de slechtste regisseur ooit te worden vergeleken en ik vraag mij af of het terecht is. Met Hell of the Living Dead heb ik mijn eerste Mattei gezien, dus ik kan er wel een oordeel over geven. Door een chemisch goedje dat in de jungle van Nieuw-Guinea lekt, veranderen de inboorlingen in naar mensenvlees hunkerende zombies. Journalist Lia Rousseau (Margie Newton) ontmoet samen met haar camerman een groepje militairen. Met zijn zessen nemen zij het op tegen de zombies.

Mattei heeft het uiterlijk van deze zombiehorror voorzien van krasserige beelden, sfeervolle scènes van de jungle en onsmakelijke bloedbaden. Het heeft een broeierige uitstraling, iets van een koortsdroom. Ik krijg vooral het gevoel van een eigenzinnige B-film. Horror waarin het dreigende onderbuikgevoel belangrijker is dan aantrekkelijke personages. Of een interessant, samenhangend verhaal. Mattei stelt geen vragen, hij wil de kijker meenemen in een sfeerbeeld dat langzaam richting nachtmerrie drijft.

Tenminste, ik kan mij voorstellen dat dat het plan was. Het werkt alleen niet zo goed omdat Matteis onkunde in de weg zit. Er komen nog best goede horrorscènes langs, zoals een kind dat zijn eigen vader opeet, tot Mattei besluit om de zombies maar even te laten voor wat ze zijn. Het zestal moet maar flink met elkaar kibbelen over wat nu de beste zet is, Lia bewijst dat zij met wapens overweg kan, het groepje bezoekt een stam (Lia neemt poedelnaakt polshoogte), en zo gaan de doodsaaie verwikkelingen door.

Het helpt evenmin dat de personages zelf nog minder persoonlijkheid hebben dan de zombies. Het groepje van zes doet niet veel meer dan schieten, gillen en van A naar B lopen. Niemand die zich ontwikkelt, een beetje zelfreflectie toont, zich afvraagt hoe stupide het is om zomaar langs te gaan bij een stam in de jungle.

Maar wie door de surreële chaos van Hell of the Living Dead prikt, zal zien dat Mattei een excuus zocht voor gore beelden en een naakte Newton.

Hun handelingen impliceren bovendien een alarmerend gebrek aan intelligentie. Of een overdosis koppigheid. Als iemand al honderd keer heeft geroepen om de zombies door de kop te schieten, is het misschien een goed idee die suggestie over te nemen. Om nog maar te zwijgen over teksten als “Buildings have people in them. Let’s investigate”.

Opvallend is ook dat de dialogen duidelijk zijn gedubd en dat de synchronisatie niet altijd even strak loopt. Sommige personages zien eruit als buikspreekpoppen wier mond niet tijdig opengaat. Dat heeft een komisch effect, het komt ook erg onprofessioneel over. Amateuristisch. Alsof een flink deel van Hell of the Living opnieuw moest worden ingesproken.

Hell of the Living Dead heeft nog wel wat charmante trekjes. Newton bijvoorbeeld, met haar grote ogen. En vooruit, de razende macho-soldaten geven deze merkwaardige zombiehorror nog wat sjeu. Maar wie door de surreële chaos van Hell of the Living Dead prikt, zal zien dat Mattei een excuus zocht voor gore beelden en een naakte Newton. Ik betwijfel nog steeds of de vergelijking met Wood Jr. echt opgaat (zijn films werden door slecht knutselwerk bijeengehouden), Mattei komt wel erg dicht in de buurt.

Regie: Bruno Mattei. Met: Margie Newton en Franco Garofalo