Mijn laatste bioscoopbezoek is van oktober vorig jaar, toen ik Kajillionaire zag in de Filmhallen. Ruim een half jaar lang heb ik het moeten doen met DVD’s, Netflix en Videoland. Is ook leuk. Maar voor de echte filmervaring is de bioscoop toch echt veel beter. Wat had ik ze gemist: de reclames, trailers en andere bioscoopbezoekers. Zo wordt filmkijken ook echt weer een gezamenlijke ervaring. Hoe reageert het publiek? Hoe is de energie in de zaal tijdens de vertoning? Niet dat dat invloed heeft op mijn oordeel over de film, het is echt zo mooi dat alles weer mee te maken.

Voor deze bioscoopfilm koos ik een voor mij onbekend titel uit. Gewoon zonder enkele verwachting iets reserveren, in de stoel ploffen en maar kijken wat er op mij afkomt. In dit geval was het La dea fortuna van Ferzan Ozpetek, een heerlijk Italiaans melodrama over het stel Alessandro (Edoardo Leo) en Arturo (Stefano Accorsi). De twee zijn net getrouwd, als onaangekondigt – voor Arturo dan – Annamaria (Jasmine Trinca) op de stoep staat. Met haar twee kinderen Sandro (Edoardo Brandi) en Martina (Sara Coicca).

Haar vraag: kunnen de kleintjes eventjes bij de twee heren blijven? Want zij moet naar het ziekenhuis voor onderzoek. Ondanks hun zojuist gevierde huwelijk staat de relatie tussen Alessandro en Arturo al een tijd onder hoogspanning. Op kinderen passen is op dit moment misschien niet het beste idee. Alessandro heeft echter een geschiedenis met Annamaria en zegt toe de kinderen op te vangen.

Het vervolg laat zich raden. Sandro en Martina sluipen het getroebleerde huwelijk van Alessandro en Arturo binnen, de heren zien steeds meer in dat de liefde tussen hun sterk genoeg is om te overleven. Ook al is Alessandro de hoekige macho en Arturo de verfijnde kunstliefhebber, en hebben zij afgesproken dat de seksuele behoeftes ook buiten de relatie bevredigd mogen worden. Dat die afspraak niet altijd even soepel wordt nageleefd, maakt Alessandro tijdens het bruiloftsfeest pijnlijk duidelijk.

La dea fortuna doet mij een beetje denken aan de films van Pedro Almodovar.

La dea fortuna doet mij een beetje denken aan de films van Pedro Almodovar. Zijn oeuvre is rijkelijk gevuld met travestieten, homoseksuelen en prostituees die zich moeten redden in hysterische verhaallijnen. Ozpetek laat eveneens een stoet aan bijzondere personages voorbijkomen (zie de homevideobeelden in het begin) en voelt zich niet te beroerd om het drama op de spits te drijven. Vooral het einde heeft veel weg van een soapopera.

Het eindbeeld geeft dan weer de ontroering die La dea fortuna nog even nodig heeft, al is duidelijk dat het niet echt is afgelopen. Welk lot de personages nog te wachten staan laat Ozpetek aan het publiek over. Ze zo zien, dobberend in de zee, vredig met elkaar, is perfect om de film mee af te sluiten. Het is feelgood, al weet je dat er nog een bittere afronding zal moeten volgen.

La dea fortuna is niet de opvallendste, mooiste of meest bijzondere film van dit jaar. Ik zou het een zeven geven, beschouwen als het soort film dat leuk is voor een zaterdagvond. Maar, het is wel de eerste bioscoopfilm die ik dit jaar heb gezien. Alleen al daarom is La dea fortuna een voor mij gedenkwaardige titel. Als de Filmjunk kijk ik inmiddels uit naar mijn volgende fix.

Regie: Ferzan Ozpetek. Met: Stefano Accorsi en Edoardo Leo