Regisseuse Emerald Fennell heeft Promising Young Woman volgekleurd met felle tinten en roept zo een bijna sprookjesachtige sfeer op. Terwijl de eerste scène al duidelijk maakt dat Promising Young Woman allesbehalve een sprookje is. Fennell opent met een zwaar bedwelmde Cassandra in een hippe nachtclub, waar zij wordt opgepikt door een kerel met dubieuze dubbele agenda. Als hij zijn dubieuze dubbele agenda doorzet, blijkt Cassandra helemaal niet zo dronken. Het is een valstrik, een waarschuwing, bedoeld om seksueel gulzige mannen mee af te schrikken: blijf met je poten van (weerloze) vrouwen af.

Overdag staat Cassandra mijlenver af van deze waarschuwende rol. Zij werkt in een duffe koffiezaak, verkoopt gebakjes en koffie. Zo nietsontziend als zij is tegen haar doelwitten, zo ongeïnteresseerd staat zij achter de toonbank klanten te woord. Totdat Fennell goedzak Ryan (Bo Burnham) introduceert, een oud-studiegenoot van Cassandra.

De twee ontwikkelen een aandoenlijke romance waarbij de zachtere kant van Cassandra naar voren komt. Zie hoe de twee de tijd van hun leven hebben in de drogist. Of een komisch ongemakkelijk etentje beleven met Cassandras ouders. Om het niet te gezellig te maken schakelt Fennell net zo gemakkelijk naar de scènes van Cassandras onverbiddelijke kruistocht.

Maar Fennell heeft nog een doel met Ryan. Hij communiceert namelijk een cruciaal puzzelstukje naar de kijker. Cassandra was beste vrienden met Nina, die op een nacht door de veelbelovende student Al Monroe (Chris Lowell) werd verkracht. Toen niemand haar verhaal wilde geloven en de verkrachting ook nog eens opgenomen bleek te zijn, besloot Nina uit het leven te stappen. Nu wordt betekenis gegeven aan de risicovolle en ijskoude handelingen van Cassandra.

Dit is een film die pijn doet, ongemak oproept, laat zien dat er nog heel wat te winnen valt op feministisch terrein.

Fennell maakt met Promising Young Woman pijnlijk duidelijk dat ondanks #MeToo vrouwen nog geobjectiveerd worden. En dat gewoon moeten slikken. Als Cassandra na weer een waarschuwingsnacht ‘s ochtends langs bouwvakkers loopt, krijgt zij allerhande vernederende opmerkingen naar haar hoofd geslingerd. Ook moet zeker niet vergeten worden welke positie verkrachtingsslachtoffers in de maatschappij hebben. Spoiler: het is het beste om de zaak in de doofpot te stoppen.

Promising Young Woman lijkt uit drie films te bestaan die, in mijn ogen, elkaar onhandig afwisselen. Ik vraag mij ook af waar Fennell naartoe wil. Waar wil zij Cassandra hebben? De personages hebben zowel een thematische als plotstuwende functie, waardoor ze niet altijd even goed uitgediept worden. Het is na een gruwelijke draai van de plot en de gevolgen die daaruit voortkomen, dat Fennell haar einddoel juist heel scherp voor zich bleek te hebben.

Naar mijn mening neemt Promising Young Woman een omslachtige route naar de finale. Maar Fennell deelt wel een stevige uppercut uit die nog lang voelbaar blijft. Dit is een film die pijn doet, ongemak oproept, laat zien dat er nog heel wat te winnen valt op feministisch terrein. Promising Young Woman is een aanklacht tegen de haantjes, de maatschappij, het seksistische vizier waarmee naar vrouwen wordt gekeken. Wat betreft dat merkwaardige contrast tussen sprookje en ernst: Fennell houdt die schurende stijl tot de laatste tel vast.

Regie: Emeral Fennell. Met: Carey Mulligan en Bo Bornham