Met Barbie & Kendra Storm Area 51 komt er een einde aan mijn marathon van slechte films. Drie weken lang heb ik het slechtste van het slechtste gezien, met als curieze hoogtepunten de trilogie van Charles Band. En ik vraag mij nog steeds af in welke categorie van “slecht” ik ze moet plaatsen. “Slecht” kan, om het even heel simpel te houden, twee kanten opgaan. Er is het soort slecht zoals Gigli. Deze flop bereikt de bodem van de filmput en blijft daar ook liggen. Een beetje saai, eigenlijk, dit soort prul. Het andere soort slecht is bijvoorbeeld het bizarre Manos: The Hands of Fate.
Ook die hoort thuis in toplijsten van slechtste films aller tijden, maar geen denken aan dat die eenzaam en saai op de bodem zal blijven liggen. Dit zijn de films die vervolgens een nog dieper gat voor zichzelf graven om boven alles wat al slecht is uit te stijgen, een geheel eigen kwaliteit op zichzelf vormen. Het is zó beroerd dat het grappig wordt. Vermakelijk. Als je de film ziet geloof je gewoon niet dat dit soort slechtheid bestaat. Dat niemand op de set heeft ingegrepen, niemand heeft gezegd “oké, dit kan zo niet langer”.
Zulke films ontwikkelen een cultpubliek. Ze werden jaren geleden vertoond in de nachtprogrammering van de bioscopen of kregen een speciale plek onder de toonbank van de videotheek. Tegenwoordig zwerven ze rond op internet. Meestal YouTube. Dan is er een blogger die toevallig op de film stuit, er een bericht over schrijft, en hoppa, de film heeft zijn publiek alsnog gevonden.
Corona Zombies, Barbie & Kendra Save the Tiger King en Barbie & Kendra Storm Area 51 zijn heel druk bezig om dat nog diepere gat te graven. Alleen, zij doen iets te veel hun best. Hoe slecht deze drie films ook zijn, Band lijkt ze zelf al in hokje “cult” te willen stoppen. Zo werkt dat natuurlijk niet. Het publiek bepaalt wat cult is, niet de regisseur. Het was niet Tommy Wiseau die van te voren besloot om van The Room een cultfilm te maken. Het publiek maakte er uiteindelijk een cultfenomeen van.
Ach, uiteindelijk zal met verstrijken van de tijd duidelijk worden wat er gaat gebeuren.
Alhoewel de achterliggende gedachte van Bands drie films begrijp, vind ik de uitwerking te lui. Gemakzuchtig. Band heeft jarenlang ervaring met films die, als ik een trailer bekijk, nog het meest doen denken aan het werk van Lloyd Kaufman. Maar hier lijkt Band gewoon wat te hebben gedaan, met lelijke stijlbreuken en tenenkrommend “acteerwerk” als gevolg. Kaufman stopt nog liefde in zijn titels, gaat er echt helemaal voor. Band rook naar mijn idee gewoon drie films waar hij snel mee kon cashen.
En toch heb ik het sterke gevoel dat Bands trilogie alsnog zijn cultstatus gaat krijgen. Als ik andere besprekingen lees, zie bijvoorbeeld die op Film Threat, zijn er wel degelijk fans van dit soort… laat ik het maar humor noemen. IMDB vertelt trouwens weer een heel ander verhaal. Op het moment van schrijven heeft Barbie & Kendra Storm Area 51 een score van 3.3. Niet iedereen is dus te spreken over de films.
Ach, uiteindelijk zal met verstrijken van de tijd duidelijk worden wat er gaat gebeuren. Het zou ook nog eens kunnen dat de trilogie nog een vierde deel krijgt. Als Barbie & Kendra Storm Area 51 eindelijk is afgelopen, verschijnen de drie gevreesde woorden in het scherm: “to be continued”. Alsjeblieft zeg…
Regie: Charles Band. Met: Cody Renee Cameron en Robin Sydney