Ik heb helemaal niets met voetbal. Nooit gehad. Het voelt daarom wat tegenstrijdig om juist een film over de totstandkoming van de FIFA te kijken. Maar United Passions had wat mij betreft over elk onderwerp kunnen gaan. De reden dat ik deze titel zo graag wilde zien, heeft alles te maken met zijn beruchte status. United Passions schijnt zo slecht te zijn dat hij maar een fractie van zijn miljoenenbudget terugverdiende: nog net geen 170.000 dollar. Dat de film kwam uit ten tijde van de schandaalzaak omtrent FIFA, bleek ook geen goeie zet.
Het bestuur bleek intens corrupt, de handen van voorzitter Sepp Blatter stonken naar smeergeld. Hier zit natuurlijk prachtig drama in, smeuïge verhalen over achterkamertjespolitiek en hooggeplaatste lieden die met liefde een mes in elkaars rug steken. United Passions is niet die film.
Regisseur Frédéric Auburtin heeft de ondankbare taak het publiek te vertellen hoe goed de FIFA is geweest voor de voetbalwereld. Een kleine club is ervan overtuigd dat het voetbalspel ondergebracht moet worden in het overkoepelende Fédération Internationale de Football Association. Ofwel: FIFA. Zo moet de organisatie van het spelletje mondiaal vastgelegd worden.
United Passions presenteert de ontstaansgeschiedenis van FIFA als de vertelling van een jongensdroom. Alsof het bestuur louter bestaat uit goedwillende kerels met liefde voor voetbal. Ik mag dan zelf nauwelijks iets weten over de geschiedenis van FIFA, naar mijn idee wordt hier een knap staaltje geschiedvervalsing uitgevoerd. Werkelijk elke scène dient maar één doel: ervoor zorgen dat FIFA er goed uitkomt. Alles moet ervoor wijken.
United Passions is niets meer dan een onbeschaamde hagiografie.
Het is ook nog eens vervalsing van een bedroevend amateuristisch niveau. Zo moet Sam Neill de Braziliaanse Joao Havelange voorstellen, die na Jules Rimet (Gérard Depardieu) gekozen wordt als nieuwe president van FIFA. Voor iedereen die het niet weet: Neill komt van oorsprong uit Nieuw-Zeeland. Dat ligt best ver van Brazilië vandaan. Dan doet Tim Roth het toch beter als Sepp Blatter. Alleen jammer dat de film even zijn aandeel in het corruptieschandaal vergeet. Net als het aandeel van Joao trouwens.
De hele film door is sprake van een kinderlijke sprookjestoon. Er is godbetert een scène waarin het bloesemblaadjes “sneeuwt”. De dialogen zitten vol uitleggerige teksten, zonder dat wij iets over de personages zelf te weten komen. Het is plat, eendimensionaal, overduidelijk een bespottelijke folder om de goede kanten van FIFA te benadrukken. Waarom zou de cast voor deze vertoning hebben getekend? Roth heeft achteraf spijt betuigd over zijn rol. Hij had geld nodig en toen kwam deze titel voorbij. Zou dat ook voor de rest hebben gegolden?
In zijn drang om de jongensdroom achter FIFA te benadrukken, vergeet United Passions, ironisch genoeg, waar het allemaal echt over gaat: voetbal. Het spel komt uiteraard ruimschoots aan bod. Maar ik de mis de liefde achter het spel. Ik mag er zelf niets aan vinden, voor miljoenen liefhebbers is voetbal gelijk aan oorlog. Grootse emoties. Auburtin brengt die emoties als slecht theater. Het is kunstmatig. Hysterisch. United Passions is niets meer dan een onbeschaamde hagiografie. Dacht FIFA nou echt dat het slim was om deze film in 2014 uit te brengen? Stel idioten.
Regie: Frédéric Auburtin. Met: Sam Neill en Tim Roth