Ik associeer de naam Jerry Bruckheimer met groots opgezette spektakelfilms, het soort attractiefilms van ruim twee uur die zwaar leunen op spectaculaire effecten en decors. Ik vond het daarom zo opvallend dat hij als producer betrokken was bij Coyote Ugly. Regisseur David McNally en schrijfster Gina Wendkos baseerden zich op het artikel The Muse of the Coyote Ugly Saloon van Elizabeth Gilbert, waarin zij haar eigen ervaringen als barvrouw in de roemruchte kroeg beschreef. Ik heb het artikel nooit gelezen en wist voor deze film niet eens van het bestaan van Coyote Ugly als kroegketen.
Het bleek goed genoeg om er een film uit te maken. Het personage dat het publiek de beroemde kroeg in moet gidsen is Violet Sanford (Piper Perabo). Al is achter de bar werken niet haar primaire doel. Zij verhuist naar New York om daar carrière te maken als zangeres. Via via komt zij vervolgens terecht in de ruige wereld van Coyote Ugly. De scepter wordt hier gezwaaid door de pittitge Lil (Mario Bello), die bewijfelt of de naïeve nieuwkomer het zal redden.
Op haar eerste avond wordt Violet in het diepe gegooid. Terwijl zij uitvogelt hoe bier in moet worden geschonken, staan haar collega’s te dansen op de toog. Mannen dringen zich naar voren om de voorstelling beter te zien en zoveel mogelijk drank te bestellen. Voor de barvrouwen is dit een hele normale werkavond. Violet moet zich over haar timide persoonlijkheid heen zetten. Maar dan staat zij er ook. De klanten blijven opdringerige kroegtijgers, Violet leert hoe ze getemd moeten worden.
Nog los van de aanstekelijk losbandige sfeer, is het ook plezierig om te kijken naar de sterke vrouwelijke personages. De vent die het lef heeft zijn vinger uit te steken is die vinger ook meteen kwijt. De barvrouwen staan zowel op als achter de bar hun mannetje, onbevreesd om terug te bijten. Het is ook erg verfrissend om te zien hoe vrouwen zich aan een gespierd lijf verlekkeren. Fijn, hoe de rollen van lustobject en aanbidder worden omgedraaid. Op die momenten presenteert Coyote Ugly zich als heerlijke guilty pleasure.
McNally en Wendkos dirigeren Coyote Ugly naar een voorspelbare, futloze finale waarin Violet eindelijk haar stem laat horen.
Helaas, net als de kater die volgt op een nacht vol drank, kent ook Coyote Ugly zijn lelijke kant. Violet moet de liefde vinden in de armen van hunk Kevin O’Donnell (Adam Garcia), haar podiumangst overwinnen en zorgen voor vaderlief (John Goodman). Het zijn van die typische clichématiges plotstukjes die zo verplicht voelen dat ze nooit tot leven komen.
En dat terwijl hier echt wel iets moois ligt. Violet ziet er gelukkig uit in de kroeg. Waarom niet ervoor kiezen dat zij daar haar definitieve plek vindt? Geef desnoods meer achtergrond over Coyote Ugly. Ik ken niet veel films die gaan over een populaire kroeg. Maar nee. Het potentieel unieke karakter van de film moet het afleggen tegen een uitgekauwd liefdesverhaal.
McNally en Wendkos dirigeren Coyote Ugly naar een voorspelbare, futloze finale waarin Violet eindelijk haar stem laat horen. De levenslessen zijn geleerd, iedereen is blij. Gaap. Ik begrijp nog steeds niet waarom Bruckheimer hierbij betrokken was.
Regie: David McNally. Met: Piper Perabo en Maria Bello