Het is een van de schandaalfilms uit de geschiedenis van het Cannes Filmfestival: The Brown Bunny. En dat allemaal omdat Chloé Sevigny ongesimuleerde orale seks uitvoert op Gallo. In de veelbesproken scène bedekt zij hem eerst onder de kusjes, om te eindigen bij zijn kruis. Gallo haalt zijn piemel uit zijn broek en laat Sevigny vervolgens haar gang gaan. Het is ontegenzeggelijk erg ongemakkelijk om naar te kijken en doet je afvragen of dit niet gewoon porno is. Maar The Brown Bunny is meer dan deze controversiële scène. De film gaat over de reis van Bud Clay (Gallo).
In de eerste paar minuten zien wij hem enthousiast racen op zijn motorfiets, om daarna met zijn busje op weg te gaan. Hij ontmoet kassamedewerkster Violet (Anna Vareschi), met wie hij schijnbaar direct een band vormt. Na aan te hebben gedrongen gaat zijn ermee akkoord hem te vergezellen op zijn onbekende reis. Als zij thuis haar spullen pakt rijdt Bud doodleuk verder. Hij ontmoet de moeder van Daisy, keert terug naar de snelweg, gaat langs een dierenwinkel, ontmoet prostituees, maakt lange uren op de snelweg, blijft slapen in een hotel waar hij uitgebreid douchet, rijdt verder…
Tussendoor verlangt Bud naar het gezelschap van Daisy (Sevigny). Soms wordt hij helemaal emotioneel, waarna hij zichzelf weer bijeenraapt en doorgaat met zijn ogenschijnlijk doelloze reis. Pas als hij in een hotelkamer zit en de receptie informeert dat Daisy elk moment langs kan komen, komt de grote onthulling. Daisy en Bud waren een stel en verwachtte een baby. Daisy was echter verslaafd aan drugs en drank en werd, toen zijn bewusteloos op bed lag, slachtoffer van een groepsverkrachting. Na de gruwelijke ervaring stikte Daisy in haar braaksel, waarop Bud met een torenhoog schuldgevoel achterbleef.
De pijpscène met Sevigny bevestigt het beeld van Gallo’s narcisme.
Dit exposé vormt het hart van The Brown Bunny en wordt in zo’n half uur geopenbaard. De overige speelduur vult Gallo met dolende, zinloze activiteiten waarin alleen hij de hoofdrol speelt. Hij probeert uit alle macht een sfeer van melancholie en wroeging neer te zetten. De gekwelde man die verlangt naar zijn verloren geliefde. Maar omdat geen moment duidelijk wordt gemaakt waarom het publiek zonodig naar zijn handelingen moet kijken, wordt het algauw doodsaai. Waarom moet ik een uur lang kijken naar een kerel die voornamelijk rijdt? Waarom filmt Gallo geestdodende beelden van de snelweg? Komen bepaalde scènes slechts voort uit zijn verbeelding?
Ik beschouw The Brown Bunny als een vaag ijdelheidsproject, een veredelde homevideo waarin Gallo zichzelf als sneu figuur neerzet. Het publiek moet medelijden met hem krijgen. Ik zie vooral een klootzak die geen lef had om zijn vriendin te redden. De pijpscène met Sevigny bevestigt het beeld van Gallo’s narcisme. The Brown Bunny is zeker een schandaalfilm. En anders is het op zijn minst een erg dubieuze titel.
Regie: Vincent Gallo. Met: Vincent Gallo en Chloé Sevigny