Hele generaties zijn met ze opgegroeid: de populaire spelletjesfiguren Luigo en Mario uit Super Mario Bros.. In 1993 werd besloten dat de tijd rijp was voor een volwaardige speelfilm over de twee mannetjes met Italiaans accent. Rocky Morton en Annabel Jankel, die ook verantwoordelijk waren voor het maffe Max Headroom, kregen de taak om de film te regisseren. Bob Hoskins (die van het begin af aan zijn bedenkingen had) werd in de rol van Mario geduwd. John Leguizamo mocht Luigi vertolken. Met Samantha Davis als Daisy en Dennis Hopper als Koopa werd de cast compleet gemaakt.

Alhoewel ik pas veel later in de wondere wereld van Super Mario ben geïntroduceerd, weet ik wel degelijk hoe die wereld eruitziet. Vol met blokken waaruit munten of bloemen groeien, merkwaardige wezens die het op Mario hebben voorzien, hapgrage bloemen, paddestoelen die Mario groter maken, wandelende bommen en een soort dinosaurus die ene prinses Daisy ontvoert. Je zou kunnen beargumenteren dat dezelfde psychedelische ondertoon terugkeert in Super Mario Bros.. Maar verder staat de film echt héél ver van het spelletje.

Het verhaal: miljoenen jaren leefden er dinosaurussen op aarde, tot een gigantische meteoriet een eind maakte aan hun bestaan. Toch? Nee! De meteoriet creërde bij inslag namelijk een alternatieve realiteit, waarin de dinosaurussen zich verder ontwikkelden tot “agressieve zoogdieren”. Na deze introductie wordt de tijd vooruit gespoeld en komen Mario en Luigi per toeval in deze dimensie terecht. Daar wordt duidelijk waar Morton en Jankel hun tijd en energie in hebben gestoken: de door hun opgebouwde wereld is verbluffend. Donker, regenachtig, vol gepikeerde stadsbewoners, dinosaurussen en slijmerig schimmel. Koning Koopa heeft de eigenlijke heerser namelijk tot dit schimmel “gedeëvolueerd”. Ja, je moet het zien om te geloven.

Ondanks al zijn gebreken heeft Super Mario Bros. een cultpubliek opgebouwd.

Het regisseursduo leeft zich uit met bombastische effecten en opwindende stunts, waardoor het toch al zwalkende script wordt overschreeuwt. Met als resultaat: absolute chaos. Die chaos begon al achter de schermen. Morton en Jankel bleken gruwelijke perfectionisten die alle touwtjes stevig in handen wilden houden. Het script moest, tot ieders chagrijn, op het laatste moment worden herschreven. Hoskins en Leguizamo tikten voor aanvang van iedere draaidag genoeg alcohol naar binnen om de pijn van het filmproces te dempen. Hopper verloor uiteindelijk zijn geduld en stak een tirade af tegen het regisseurskoppel. Het is een wonder dat de film überhaupt werd uitgebracht.

Ondanks al zijn gebreken heeft Super Mario Bros. een cultpubliek opgebouwd. Met zijn onnavolgbare verhaal en raadselachtig slot dat echt niets met de spelletjes te maken heeft, blijft het een puinhoop. Dankzij het rariteitskabinet en hoge tempo verveelt Super Mario Bros. juist geen seconde. Ik beschouw dit als guilty pleasure. Gewoon niet te veel nadenken, kratje bier en snacks binnen handbereik en je overgeven aan de gekte van de film.

Regie: Rocky Morton & Annabel Jankel. Met: Bob Hoskins en John Leguizamo