Vóór Sylvester Stallone doorbrak met Rocky, tikte hij het boek Paradise Alley. Hij besloot dat het toch beter zou werken als film, en werkte de roman om tot scenario. Niemand wilde erin te investeren. Tot Stallone dankzij Rocky tot filmsuperster werd gelanceerd. Voor zijn volgende project kreeg hij alle creatieve vrijheid. Hij besloot die in Paradise Alley te stoppen, en kreeg zowel de hoofdrol als de regie toebedeeld. Centraal staan de broers Cosmo (Stallone), Victor (Lee Canalito) en Lenny (Armand Assante), woonachtig in de achterbuurten van New York. Van het trio heeft Cosmo de rapste tong.
Hij ziet geld in professioneel worstelen. De boomlange Victor kan dan voor de onverslaanbare kampioen spelen. Lenny ziet het plan hoofdschuddend aan. Maar geld is geld en dus storten de drie broers zich in het wonderbaarlijke theater van atletisch vertoon en haantjesgedrag. De flamboyante manager Burp (Stallones vertrouweling Joe Spinell) speelt hierin een belangrijke bijrol. Critici zagen in Paradise Alley een matige kopie van Rocky. Inderdaad, Stallone speelt opnieuw de rol van David tegenover Goliath, de goedhartige verliezer die door het leven wordt onderdrukt. En ja, de achtergrond is wederom de vierkante ring.
Daar houden de vergelijkingen, wat mij betreft, wel op. Paradise Alley is verder een heel andere film, die de kijker wil laten proeven van New Yorks minder fijne buurten. Iedereen rookt, zuipt, probeert (al dan niet illegaal) geld te verdienen en lijkt thuis te horen in de goot. Nota bene Tom Waits heeft een klein rolletje als pianist. Zijn hese, schurende stem past perfect bij het door Stallone opgezette decor. Net als het “dansende” aapje waar Cosmo een inkomstenbron in ziet. Al vraag ik mij sterk af hoe comfortabel het arme dier in zijn uniformpje zit.
Als je mij vraagt wat er precies gebeurt in Stallones regiedebuut, kom ik niet verder dan de hoofdplot.
Sferisch mag het voor mij geslaagd zijn (dat moet ik Stallone nageven), inhoudelijk is Paradise Alley vlak. Saai. Als je mij vraagt wat er precies gebeurt in Stallones regiedebuut, kom ik niet verder dan de hoofdplot. Ik zou echt niet meer weten welke andere verwikkelingen in de film verwerkt zaten. De personages zijn wel geinig en voorzien van achtergrond, het blijft aan de oppervlakte hangen. Rocky had tenminste een soort elegantie en ging uit van een plot dat dramatisch viel dieper ging. Het verhaal was eenvoudig en leidde naar een duidelijke, sterke, emotionele uitsmijter.
Stallone werd na Paradise Alley weggehoond als regisseur, maar trok zich daar (voor een tijdje dan) weinig van aan. Pas nadat de Rocky-serie per film aan kracht verloor, zou het nog lang duren voor hij weer achter de camera stond. Met Rocky Balboa nam hij zijn ultieme revanche. Zowel als acteur als regisseur.
Regie: Sylvester Stallone. Met: Sylvester Stallone en Armant Assande