Eén onnozol vervolg was natuurlijk niet voldoende. Na het erbarmelijke Deep Blue Sea 2, moest en zou er een derde deel komen? Waarom? Geen idee. Misschien dat de DVD van deel 2 zo goed verkocht. Of omdat de schrijvers zo klimaatbewust zijn, dat ze dit derde gebruikte als basis om de klimaatproblematiek aan te kaarten. Dit is niet bedoeld als sarcastische opmerking: Deep Blue Sea 3 gaat daadwerkelijk over het klimaat. Na het “rampzalige verloop” van deel 2, is de plaats van handelingen verschoven naar het onder water gelopen eiland Little Happy, waar nog een handvol personages rondlopen.
Gewapend met een waterbestendige camera zwemt Emma Collins (Tania Raymonde) regelmatig rond met de bijtgrage onderzeewezens, ervan overtuigd dat de klimaatproblemen invloed hebben op hun gedrag. Haar onderzoek wordt ruw onderbroken met de komst van Richard Lowell (Nathaniel Buzolic) en zijn team. Hij joeg op Bella (de ontsnapte haai uit van Deep Blue Sea 2), wier nageslacht hun weg vond naar Little Happy. Met andere woorden: het eiland verwordt tot tussen mens en hyperintelligente haaien.
Deep Blue Sea 3 staat één treetje boven zijn voorganger. Daar waar Deep Blue Sea 2 het moest doen met een achterlijk script zonder veel actie, besluit de opvolger het verhaal ietsje meer te kruiden. De haaien laten zich vaker zien en tonen zich agressiever, resulterend in losgeraakte lichaamsdelen en bloed dat zich mengt met het zeewater. Overtuigend is het overigens niet. Eerder lachwekkend. Ik heb absoluut geen ervaring met aanvallende haaien. Maar ik vind het wel een prestatie dat dit roofdier heel precies uit het water kan springen, om vervolgens alleen iemands hoofd af te bijten. Zie ook de scène waarin iemand van een boot springt, om vervolgens keurig door een haai opgevangen te worden.
Deep Blue Sea 3 staat één treetje boven zijn voorganger.
Wat mij nog het meest verrast, is de aanwezigheid van Raymonde. Mocht zij bekend voorkomen, dat is zeer goed mogelijk. Raymonde speelde mee in de briljante serie Lost, als de dochter van Benjamin Linus. Hoe komt zo’n getalenteerde actrice terecht in een gedrocht als Deep Blue Sea 3? Het overgrote deel van de speelduur rent zij halfnaakt rond. Regisseur John Pogue ruimt een hele scène in waarin zij uitgebreid het zoute zeeewater van zich afwast. Er bekruipt mij het gevoel dat iedereen het veel beter zou doen in een fotoshoot, waarbij de spieren of platgeslagen buik de aandacht trekken. Misschien is dat überhaupt de reden geweest om dit vervolg te maken en waren de haaien slechts bijzaak. Het zou veel verklaren.
Ik ben overigens helemaal niets wijzer geworden over de klimaatboodschap. Maar ik denk ook niet dat Deep Blue Sea 3 serieus iets heeft willen communiceren. Al is het een tikje dynamischer dan zijn voorganger, dit vervolg is beneden alle zeepeil. Zelfs op DVD is dit nog een abominabele film.
Regie: John Pogue. Met: Tania Raymonde en Nathaniel Buzolic