In 2002 regisseerde Uwe Boll Heart of America. Geen verfilming van een spelletje. Of geforceerde poging tot genrefilm. Boll wilde zich zowaar richten op het fenomeen van schietpartijen op Amerikaanse middelbare scholen. Met Heart of America duikt hij in het leven van een groep tieners. Daniel Lynne (Birkett Turton) en Barry Schultz (Michael Belyea) worden ongenadig hard gepest door Ricky Herman (Bolls vertrouweling Brendan Fletcher) en zijn kompanen. Dara McDermott (Elisabeth Rosen) is door haar leraar creatief schrijven belachelijk gemaakt. Zij is bovendien verliefd op Tommy Bruno (Kevin Mundy).
Hij heeft zijn zinnen heeft gezet op Karyn Lewis (Stephanie MacGillivray). Intussen kijkt Ricky uit naar zijn volgende pispaaltje, niet wetende dat Daniel en Barry een gewelddadige verrassing voor hem hebben. Daniel kan niet wachten om de trekker over te halen. Barry is er niet zeker om medescholieren dood te schieten. Het is hun laatste jaar op deze school. Misschien kunnen zij dit laatste jaar gewoon volhouden, om daarna voorgoed afscheid te nemen van hun plaaggeesten?
Boll lijkt op het eerste gezicht niet gemakkelijk te willen cashen, maar een oprecht verhaal te willen vertellen. Alle typische tienerproblemen komen aan bod in Heart of America. Falende ouders en docenten, pesterijen, ongeplande zwangerschap, drugsgebruik en gebroken harten. Ditmaal geen toevluchten in geforceerde fantasy, of stupide spelletjes-verfilmingen voor de Duitse regisseur. Hij houdt het nu op realisme. Heart of America zou zowaar een redelijke film kunnen opleveren. Door zijn botte stijl van regisseren weet het nooit echt te overtuigen.
Heart of America zakt weg in gemakzucht en stereotyperingen.
De personages blijven hangen in types. Daniel is de emo die zelfs door zijn vader wordt uitgekotst. “Iedereen heeft een normaal kind. Ik heb de prins van duisternis” verzucht hij, waarop Daniel jammert dat hij zich echt wel zal bewijzen. Barry is de in zichzelf gekeerde zwijgeling. Leraar creatief schrijven Will Pratt (Michael Paré) moet de getormenteerde schrijver voorstellen. Omdat hij geen letter op papier krijgt, reageert hij zijn frustraties maar af op zijn leerlingen. Het enige personage dat een béétje zelfinzicht vertoont is – oh ironie – Ricky. Waarom? Omdat zijn oudere broer Frank (Will Sanderson) opschept over een verkrachting. Na deze ronduit walgelijke scène komt Ricky ineens tot inkeer.
Boll geeft het publiek hapklare verklaringen voor het knalfestijn. Pesterijen en jaloezie vormen de motieven. Maar dit soort schietpartijen kennen verschillende, diepere oorzaken. De schutters zijn overtuigd van een specifieke ideologie, willen een boodschap afgeven. Het gaat veel verder dan puur “ik wil mijn pestkop doodschieten” of “hij heeft mij uitgelachen om mijn gedicht”. Heart of America zakt weg in gemakzucht, is niet meer dan een platte thriller. Boll zal ongetwijfeld goede bedoelingen hebben gehad. Hij komt helaas niet verder dan een schreeuwerig pamflet zonder nieuwe inzichten.
Regie: Uwe Boll. Met: Birkett Turton en Brendan Fletcher
Een gedachte over “Heart of America”