Hoe continueer je een filmserie als de grote boosdoener de reeks uit is geschreven? Je zet simpelweg een nieuwe boosdoener in. Nadat Jigsaw in Saw III een gewelddadige dood stierf, werd zijn plek van sadistische seriemoordenaar ingenomen door agent Hoffman (Costas Mandylor). In deel vier werd Hoffman net niet ontmaskerd. In deel vijf krijgt hij agent Strahm (Scott Patterson) achter zich aan. Strahm vertrouwt hem niet en vermoedt dat hij Jigsaws assistent is geweest. Terwijl Strahm zich in de zaak van de seriemoordenaar stort, wordt traditiegetrouw het overlevingsspel gespeeld.
Een handvol slachtoffers ontwaakt in een hermetisch afgesloten gebouw, waar zij zich door de gruwelijke “testen” van Jigsaw moeten worstelen. Of nee, pardon, van Hoffman. Want nu is hij de spelletjesleider. In flashbacks krijgen wij te zien hoe Jigsaw zijn pupil “opleidt” en hoe de twee überhaupt op elkaars pad kwamen. Hoffmans zus werd op een avond afgeslacht, waarop hij besloot om wraak te nemen. Hij probeerde de schuld in Jigsaws schoenen te schuiven. Die ging daar niet mee akkoord. Hoffman kwam in een chantabele positie terecht, waar de zieke seriemoordenaar dankbaar gebruik van maakte.
Het is psychologie van de ijskoude grond. Maar dat is de manier waarop de Saw-films werken. Wat maakt het uit wie de deelnemers van het spel precies zijn? Hoe het leven van Jill (Betsy Russell) er nu uitziet? Waarom Strahm Jigsaws werk blijft voortzetten? Belangrijker is hoe regisseur David Hackl dit bloederige, nieuwe hoofdstuk laat afsluiten, en het kronkelige pad naar die afsluiting. Dat is, ironisch genoeg, wel een belangrijk aandachtspunt van Saw V.
Hoe gekunsteld Saw V ook mag zijn, Strahms onderzoek naar Hoffman weet wel de aandacht vast te houden.
Hackl en scenaristen Patrick Melton en Marcus Dunstan willen én krampachtig de continuïteit waarborgen, én het gruwelspel spelen, én de kijker steeds vijf stappen voor zijn. Bij deel vier begon de reeks al aardig te kraken. In dit deel is dat nog erger. Bij dit soort films denk ik normaal gesproken nooit echt na over de details. Ik heb echter het sterke vermoeden dat als Saw V onder het vergrootglas wordt gelegd, het verhaal als een kaartenhuis instort. Of, om in de context van de filmreeks te blijven, inklapt als de “hoofdval” uit het eerste deel.
Hoe gekunsteld Saw V ook is, Strahms onderzoek naar Hoffman weet wel de aandacht vast te houden. Als Strahms koppigheid hem leidt naar de dodelijke, verpletterende climax, klikken de puzzelstukjes van dit subplot wel ongeveer in elkaar. Jigsaw heeft een opvolger die rustig zijn gang kan blijven gaan. Nog twee delen lang. En als ik de trailer van Spiral mag geloven, komt er nog een nieuwe aflevering bij.
Regie: David Hackl. Met: Tobin Bell en Costas Mandylor