Na Quentin Tarantino was het Robert Rodriguez’ beurt voor zijn aandeel in het Grindhouse-concept. Anders dan Tarantino, die met Death Proof te veel verliefd was op zijn materiaal, slaagde de Mexicaanse meester van lowbudget wel in de opdracht. Hij kwam met Planet Terror, een hilarische en tegelijkertijd oprechte liefdesverklaring aan de zombie-film. Voor deze film wordt vertoond, schotelt Rodriguez ons de trailer van Machete voor. Deze pastische op de actiefilm, met in de hoofdrol Danny Trejo, biedt het perfecte voorproefje. Het geweld is uitgevoerd met cartooneske en ruwe effecten.
Vanzelfsprekend komen er naakte vrouwen voorbij. Er zijn übercoole stunts. De dialogen bestaan uit gortdroge one-liners. Alles wordt door Rodriguez zoveel mogelijk wordt opgeblazen. En dit is pas de trailer van een (toen nog) nepfilm. Planet Terror volgt een groep overlevenden tijdens een zombie-apocalypse. Deze groep bestaat uit kleurrijke personages, met vooraan ex-stripper Cherry Darling (Rose McGowan) en haar geliefde Wray (Freddy Rodriguez). Zij verliest haar been in een ongeluk en loopt nu rond met een houten stok in haar stomp. Wray blijkt heel handig met wapens en werpt zich op tot leider van de groep.
Planet Terror is een goed bedacht excuus om de personages van A naar B te laten vluchten, op de hielen gezeten door hongerige zombies. Rodriguez bedenkt de mafste situaties en dwingt zijn personages steeds verder in het hoekje. Dankzij de flinke laag filters is het beeld donker, grauw, smerig. Alsof de lens bedekt is met een laagje stof. De effecten zijn extreem bloederig en ranzig. Door hele scènes weg te laten, of tijdens een liefdesmoment de filmrol zelfs door te laten branden, knipoogt Rodriguez nadrukkelijk naar de technische mankementen van Grindhouse.
Met een grijns van oor tot oor rijdt Rodriguez vol gas naar het ravijn, wetende dat hij niet zonder kleerscheuren wegkomt.
Alhoewel Planet Terror inderdaad kwalificeert voor het beoogde genre, is het door zijn zelfbewuste toon ook verdomd amusant. Daar waar echte Grindhouse-producties de slaap opwekken, weet Rodriguez er een heerlijk avontuur van te maken. Even de onnavolgbare plot terzijde (iets met Osama Bin Laden, vraag niet verder) kan Rodriguez dus toch een redelijk script neertikken. Het is zo subtiel als de spreekwoordelijke olifant in de porceleinkast. Maar omdat het zo tjokvol ironie en memorabele personages zit, is de rommelige inhoud helemaal niet erg.
Daar waar Death Proof stiekem ook slim wilde zijn, kwaliteit wilde leveren, trekt Planet Terror zich nergens wat van aan. Met een grijns van oor tot oor rijdt Rodriguez vol gas naar het ravijn, wetende dat hij niet zonder kleerscheuren wegkomt. Daarom is Rodriguez met vlag en wimpel voor de Grindhouse-opdracht geslaagd. Dit is eigenlijk een ontzettend slechte film die liefdevol zijn erbarmerlijke kwaliteiten omarmt. Dat is de mentaliteit van Planet Terror.
Regie: Robert Rodriguez. Met: Rose McGowan en Freddy Rodriguez