Jaren geleden kwamen boezemvrienden Quentin Tarantino en Robert Rodriguez op het lumineuze idee om het beruchte Grindhouse-concept te kopiëren. Films uit het vorige millennium, gemaakt met een ultralaag budget en onbeperkte creatieve vrijheid, vaak resulterend in bizarre kijkervaringen. Het ging niet om goed doordachte plots of geloofwaardig acteerwerk. Deze titels gingen voor het shockeffect en kenden geen enkele vorm van zelfcensuur. Wie beter dan Tarantino en Rodriguez konden dit genre nieuw leven in kunnen blazen? Tarantino beet het spits af met Death Proof.

Stuntman Mike (een hilarische Kurt Russell) zoekt met zijn stuntauto naar mooie vrouwen om een “ritje” mee te maken. Die ritjes kennen steevast een dodelijke afloop. Want daar kickt stuntman Mike op: ongelukken met afgescheurde lichaamsdelen, versplinterd glas en in onmogelijke bochten gewrongen metaal. Zelf komt hij zonder kleerscheuren weg. Tot hij het trio Zoë Bell (die zichzelf speelt), Abernathy (Rosario Dawson) en Kim (Tracie Thoms) tegenkomt. Drie stoere vrouwen die stuntman Mike niet laten wegkomen met zijn dodemansritten.

Visueel bootst Death Proof inderdaad exact het gruizige gevoel van Grindhouse. Er zitten krassen op de film, scènes houden abrupt op, de actie wordt zo dik mogelijk onderstreept. Death Proof gaat zo enthousiast in op de stijlkenmerken van het genre, dat de inhoud er nogal bleekjes bij afsteekt. De actrices moeten het doen met fletse personages. Scènes met het typerende Tarantino-esque geouwehoer slaan een beetje dood. De actiescènes krikken het adrenalineniveau flink omhoog, daartussenin is het een verrassend saaie film. Tarantino, zo heb ik het idee, denkt dat hij fantastische dialogen voor de heldinnen heeft getikt. Geen denken aan dat hij dat wegknipt!

Death Proof gaat zo enthousiast in op de stijlkenmerken van het genre, dat de inhoud er nogal bleekjes bij afsteekt.

Russell begrijpt juist precies wat deze film nodig heeft, hoe hij hier moet acteren. Hij neemt zichzelf totaal niet serieus en zet een heerlijk narcistische, onvoorspelbare psychopaat neer. Fantastisch hoe hij transformeert naar jammerend en gillend klein kind als de vrouwen plotseling achter hem aankomen. Dan is stuntman Mike niet meer zo stoer. Tarantino had net als Russell de vaart erin moeten houden, zonder scènes die voelen als onnodige pauzes. Ik vermoed dat Death Proof dan veel vermakelijker was geweest.

Het oorspronkelijke idee was om de films van Rodriguez en Tarantino als één voorstelling in de bioscopen uit te brengen. Twee films die achter elkaar vertoond zouden worden. Tussendoor moesten neptrailers het gevoel van Grindhouse optimaal tot leven brengen. Helaas ging niet elke bioscoop hiermee akkoord. Bovendien begreep niet iedere bezoeker dat na de ene film nog een tweede zou volgen. Het hele concept bloedde op die manier een beetje dood. Op zich kan Death Proof prima zonder voorkennis van Grindhouse worden bekeken. Maar Tarantino had hier iets veel beters van kunnen maken.

Regie: Quentin Tarantino. Met: Zoë Bell en Kurt Russell