Er zijn films die ik jaren geleden gezien heb en slechts fragmentarisch kan herinneren. Als ik nadien de titel opzoek, blijkt er verdacht weinig over die film te zijn geschreven. Reaper is zo’n soort film en kan gewoon op YouTube worden gevonden. Uit nieuwsgierigheid besloot ik hem te kijken. Het moet een thriller voorstellen, waarin de knorrige bestsellerschrijver Luke Sinclair (Chris Sarandon) het chagrijning middelpunt is. Zijn specialisme: bloeddorstige seriemoordenaars. Hoe goed zijn boeken ook verkopen en hoeveel fans hij ook heeft, niet iedereen is blij met hem.
Dit wordt in het begin van Reaper pijnlijk duidelijk gemaakt. Luke wordt geïnterviewd, ineens komen er “tegenstanders” bij die hem uitmaken voor de antichrist, waarop hij stuurs wegloopt en zijn literair agent uitkaffert. Die roept hem weer toe dat de deadline voor het nieuwe boek drie weken geleden is verstreken. Luke weet dat. Hij worstelt echter met een joekel van een schrijversblokkade, kan geen letter op papier krijgen. Om de schrijfsappen weer te doen stromen, trekt hij zich terug in een klein dorpje.
Het is het soort dorpje waar normaal gesproken helemaal niets gebeurt. Natuurlijk verandert dit drastisch met Lukes aankomst. Hij heeft zich net in een hotelkamer achter zijn laptop geïnstalleerd, als het lichaam van een vrouw wordt gevonden. Gezien er een gescheurde pagina uit één van Lukes boeken (The Reaper) op haar lichaam is gevonden, wordt hij de voornaamste verdachte. Maar de van buiten het dorp gehaalde Sonya Lehrman (Catherine Mary Stewart) weet zo net niet of Luke bij de moord betrokken is. Tot zover het niveau van originaliteit.
Reaper zou nog aardig zijn als aflevering van bijvoorbeeld Midsummer Murders, als film is dit zwaar onder de maat.
Omdat Reaper op YouTube staat, is het een beetje flauw om hem puur op de korrelige beeldvoering af te rekenen. Helaas is er nog veel meer mis met deze “thriller”. Vanaf het begin moeten de personages zich behelpen met een script vol belegen dialogen. Zie hoe Lukes “tegenstanders” hem weinig overtuigend verbaal aanvallen (serieus, “antichrist”?) en hij een weinig inlevend gesprek met zijn vrouw voert. Het acteerwerk is van soapniveau. Sarandon is doodsaai als de zwaar onder druk staande schrijver. De film lang kijkt hij vermoeid uit zijn ogen en gedraagt hij zich als korzelige brombeer.
Op het einde volgt een plottwist die echt nog wel wat duiding mag hebben, scenaristen Vincent Montoff en Matt Dorff vinden één zinnetje voldoende om alles te verklaren. Slordig en erg vergezocht. Reaper zou nog aardig zijn als aflevering van bijvoorbeeld Midsummer Murders, als film is dit zwaar onder de maat. Ik weet nog steeds niet hoe het YouTube terecht is gekomen. Maar ik heb er alle begrip voor als de makers het prima vinden.
Voor de liefhebbers, hij is hier te vinden.
Regie: John Bradshaw. Met: Chris Sarandon en Catherine Mary Stewart