Als er over culthorror The Hitcher wordt gesproken, zullen de fans waarschijnlijk direct denken aan het koelbloedige optreden van Rutger Hauer. Hij is psychopaat John Ryder, die voor zijn plezier mensen vermoord. De jonge Jim Halsey (C. Thomas Howell) pikt hem op langs de eindeloze woestijnweg. Eenmaal in de auto vertelt John over hoe hij zijn vorige chauffeur om het leven heeft gebracht. Jim wil hem de auto uitgooien, zo makkelijk komt hij niet van John af. Die laat een spoor van lijken achter en schuift de schuld op Jim. De twee mannen raken in een bloederig conflict die volkomen escaleert.

Het zal stoppen als één van de twee het loodje legt. Hauer speelt zijn rol inderdaad met overtuiging. Met zijn kille, blauwe ogen kijkt hij Jim strak aan, met sardonisch genoegen slacht hij iedereen in zijn omgeving af. Hoe hard Jim ook terugvecht, John blijft terugkomen. Is hij onsterfelijk? Een projectie van Jims eigen, diepverborgen moordzichtige neigingen? Dit zou impliceren dat John niet bestaat, maar hij wordt wel degelijk opgepakt en verhoord.

Destijds konden critici het sadistische karakter van The Hitcher niet waarderen. Ik heb niets tegen sadistische films. Maar als het geweld puur om het geweld zelf wordt toegepast, zonder dat de dader een achterliggende reden heeft (hoe gestoord die reden ook is), wordt het algauw hol. Gebakken lucht. Het maakt van een film ook iets akeligs om naar te kijken. Alsof de mensen achter de film simpelweg hun gewelddadige fantasieën kwijt wilden. Dat is iets heel anders dan het vertellen van een goed opgezet verhaal waarin geweld een belangrijke rol speelt.

Het is een goedbedoelde poging om klassiekers als The Texas Chainsaw Massacre of The Hills Have Eyes te kopiëren.

Gekeken naar atmosfeer raakt The Hitcher de juiste toon. De woestijnomgeving benadrukt Jims eenzame positie. Wie gaat hem nou helpen, in een landschap dat uit niets anders dan zand en wat verdorde grashalmen bestaat? Als de politie in actie komt, moet Jim heel wat toeren uithalen om zijn onschuld te bewijzen. De verschroeiende zon en hitte maken The Hitcher nog claustrofobischer.

Om die reden kan ik The Hitcher niet helemaal afbranden. Maar goed vind ik hem ook niet. Hooguit matig. Zwak. Het is een goedbedoelde poging om klassiekers als The Texas Chainsaw Massacre of The Hills Have Eyes te kopiëren. Daar waar Toby Hooper en Wes Craven het wel degelijk over specifieke thema’s wilden hebben en het geweld goed op aansloot, blijft deze horror steken in grof “hakken-en-zagen”. Hoe goed Hauer ook is, The Hitcher stijgt niet boven het niveau van “jager versus prooi”.

Regie: Robert Harmon. Met: C. Thomas Howell en Rutger Hauer