De eerste, laat ik zeggen, acht tot tien minuten van The Tomorrow Man zijn perfect. Dan heb ik het puur over het opzetten van het verhaal en de introductie van de personages. Eerst is er de monoloog van hoofdpersoon Ed (John Lithgow), waarin hij aan zijn zoon vertelt dat iedereen altijd goed voorbereid moet zijn. Hij is een prepper, iemand die een voorraad aan levensgoederen en ander noodzakelijk spul inslaat, ervan overtuigd dat de wereld elk moment kan vergaan. Regisseur John Nobles glijdt met de camera door het huis, zodat de kijker precies weet hoe Ed woont.
Later, in de supermarkt, ontmoet Ed bij toeval de schichtige Ronnie (Blythe Danner). The Tomorrow Man maakt zo duidelijk wat wij kunnen verwachten: een liefdesverhaal. Of drama, dat hangt er natuurlijk van af hoe The Tomorrow Man zich verder ontvouwt. Nobles kan in principe alle kanten op met dit verhaal. Hij kiest ervoor om Ed uit zijn vertrouwde wereld van organiseren te trekken en hem verliefd te laten worden op Ronnie. Ed weet aanvankelijk niet wat hij met die emotie aanmoet. En dan blijkt zij ook nog eens het tegenovergestelde van Ed te zijn: een hoarder. Ofwel, verzamelaar. Sinds de dood van haar man en dochter heeft zijn geen spullen meer weggeooid.
The Tomorrow Man gaat over twee getraumatiseerde mensen die op eigen wijze hun problemen verwerken. Ed en Ronnie zijn absolute tegenpolen. Hij is voortvarend, zij wil meer de kat uit de boom kijken. Toch trekken zij langzaam naar elkaar toe en dat is erg aandoenlijk om mee te maken. Eds obsessie met het einde van de wereld en samenzweringen geeft het voorspelbare verhaal een randje. Alhoewel het einde voor de hand ligt, is er met Ed toch nog een vleugje onzekerheid. Onzekerheid die gaandeweg wordt weggepoetst, omdat Noble zijn personags de verplichte ontwikkeling laat doormaken.
The Tomorrow Man gaat over twee getraumatiseerde mensen die op eigen wijze hun problemen verwerken.
Ergens is dat wel jammer, Nobles vijlt het scherpe randje zo weg. Maar dankzij acteur-veteranen Lithgow en Danner valt er nog genoeg te genieten. Lithgow is heerlijk onuitstaanbaar als controlefreak, Danner is de meisjesachtige vrouw die hem een spiegel geeft. Blijft hij volharden in zijn modus van prepper, of kan hij zijn doorgeslagen drang tot voorbereiden achter zich laten? Hetzelfde geldt voor Ronnie: kan zij het verleden loslaten?
Het einde is dan weer volstrekt onnodig. Alsof Nobles Ed op het slot nog even gelijk wil geven. Het zal ongetwijfeld als ironische knipoog bedoeld zijn, het voegt helemaal niets toe aan de film zelf. Nobles had beter een paar minuten kunnen wegknippen, dan was het prima geweest. Of teruggrijpen op het strakke begin. Ed en Ronnie op de bank, kijkend naar het nieuws. Dat past ook veel beter bij de toon van de film.
Regie: Noble Jones. Met: John Lithgow en Blythe Danner